________________
૧૩૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ
રાજા ઉદયને સ્વહસ્તે એની એડીએ દૂર કરી. એની પાસે સહુધમી તરીકે અવિનય-અપરાધની ક્ષમા માગી. પ્રદ્યોત પણ સામેથી ભેટ્યો ને જલદી જલદી છાવણીને વીંધી અતિ તરફ ચાલી નીકળ્યેા.
એક દિવસ રાજર્ષિ ઉદયને પેાતાના મંત્રીઓના મનની શાન્તિ માટે ભગવાનને પ્રશ્ન પૂછ્યો: 66 ભગવાન, ગમે તેટકા ધેાઈ એ તાય કાલસા ધેાળા થાય ! વિષધરને સા વાર દૂધ પીવરાવીએ તૈાયજી... નિર્વિષ થાય !”
66
જરૂર થાય, પ્રયત્નવાન અપ્રમત્ત પુરુષની કદી હાર નથી. એવા પવિત્ર યત્નથી સામાનું કલ્યાણુ જરૂર થાય. અને કદાચ તેનું કલ્યાણુ ન થાય તેા કલ્યાણ કરનારનુ તા અકલ્યાણ કદી થાય જ નહિ !”
*
અહી ગુરુદેવે પેાતાની વાત થભાવી. ક્ષિપ્રા નદીના તટ પર રાત્રિ સમસમ કરતી વહી જતી હતી. શિષ્યે ઉત્સુકતાથી પ્રશ્ન પૂછ્યા :
“ જ્ઞાનના ધવલિંગર, તપના મેરુપર્યંત, ચારિત્રના સુવણુ મેરુ એવા પ્રભુએ એ પ્રદ્યોતને હજી પાતાની પરિષદામાં સ્થાન આપ્યું છે ? ”
,,
'
અવશ્ય
“ને હવે એ સુધર્યા છે? ”
66
ના વત્સ ! આજે તેા એ વધુ ઉગ્ર બન્યા છે. એણે સૈન્યનું ભારે જૂથ જમાવ્યું છે—સાથે ભગવાનના ઉપદેશમાં
