________________
૧૩૦ : મત્સ્ય-ગલાગલ
વસ્તી ઉજ્જડ અને છે: સમજાવટથી-શાંતિથી-ક્ષમાથી કામ સરે ત્યાં સુધી સારું એને કૃત મેકલી શાંતિથી ઉકેલ લાવવાના સકલ્પ કર્યા. દૂત માકલી એને કહેવરાવ્યું :
te
રાજા, દેવપ્રતિમા અને દાસીને પાછાં ફેરવ ! યુદ્ધમાં કઈ સાર નહિ કાઢે. ત રવાના થયા
પણ એ વેળા મહેલની અન્ય દાસીએએ કહ્યું : “મહારાજ, એ દાસીનાં જ આ કરતુત છે. એને જ રાજરાણી થવાની ઝંખના હતી. એણે જ આ કામી રાજાને નાત[ હતા. એ દાસીને તેા ભયકર શિક્ષા થવો ઘટે. ”
66 વાત એવી છે ?” રાજા વિચારમાં પડચો ને થાડી વારે મેલ્યાઃ “ો એ દાસી રાજી થઈ ને ગઈ હાય તા ભલે ગઇ, માણસને પેાતાના ભલા-ખુરાના હક છે. એ હવે પાછી નથી જોઈતી. અરે, છે કેાઈ! ખેલાવા ખીજાતને !”
cr
થાડી વારમાં બીજો રાજદૂત હાજર થયા. રાજા ઉડ્ડયને એને સ ંદેશ આપતાં કહ્યું : “ જા, ઉજરેની જઈ ને એના રાજાને કહેજે કે દાસીને રહેવું હાય તા ભલે રહે. એના પર અમે મળજખરી ચલાવવા માગતા નથી. પણ અમારી પૂજનીય દેવપ્રતિમા પાછી વાળ ! ’ આ વખતે રાજમંત્રી વચ્ચે ખેલી ઊઠયા : આ સંદેશ રાજધમ ને શેાલતા નથી. શૂરવીર રાજાએ પેાતાની માગણીને એક વાર જાહેર કર્યાં પછી અલ્પ કરવી ન જોઇ એ, એ અશક્તિનું ચિહ્ન ગણાય છે. એક વાર તે દાસીને અહીં જ પકડી લાવીએ. ”
662108th
ન
“ મંત્રીરાજ, એક માત્ર રાજગવને ખાતર આપણે યુદ્ધને
