________________
૧૩૨ : મ ચ-ગલાગલ જીવનારા રાજાના વાંગ દેહમાં એવું બળ હતું કે હજાર છળપ્રપંચ જાણનાર આ કામી રાજા એને પરાસ્ત કરી ન શક્યો. જોતજોતામાં એ ચત્તોપાટ પડયો ને લેઢાની જંજીરોમાં જકડાઈ ગયે.
રાજા ઉદયને અવન્તિમાં પ્રવેશ કર્યો. એણે સાથે સાથે અમારિયડહ વગડાવ્યું. જાહેર કર્યું કે નિર્દોષનું રક્ષણ કરવામાં આવશે, અમારી શક્તિથી કઈ ભય ન પામે! અમારે અવન્તિનું રાજ જોઈતું નથી !
તરત બીજે હુકમ છૂટ્યોઃ “દાસીને હાજર કરે!” ડીવારમાં સમાચાર આવ્યા કે એ નાસી ગઈ!
સારું થયું. ચાલ, દેવપ્રતિમાના દર્શને જઈએ.” રાજા છડી સવારીએ દર્શને ચાલ્યો.
દાસીએ પોતાના આ પ્રિય દેવ માટે રાજા પાસે ક્ષિપ્રા નદીના તટે સુંદર દેવાલય નિર્માણ કરાવ્યું હતું. રતનપઠિકા રચી એના પર એને બિરાજમાન કર્યા હતા, આરતી, ધૂપ, દીપને નૈવેવની ઘટા ત્યાં જામી રહેતી.
જોતજોતામાં ઉજૈનીના લેકે દેવમંદિર પાસે એકત્ર થઈ ગયા. તેઓએ કહ્યું: “હે રાજન, લેક તમને રાજર્ષિના નામથી ઓળખે છે. તમારે મન શું વીતભય કે શું અવન્તિ ! અમે માગીએ છીએ કે અમને આ પ્રતિમા આપે. સ્થાપન કરેલા દેવને ન ઉખાડશે. અમે પણ પ્રેમથી ચરણ પખાળીશું ને પૂછશું.”
રાજા ઉદયન પ્રજાના આ પ્રેમ પાસે નમી પડયો એણે પ્રતિમાને–પિતાની પ્રિય પત્નીના આ પુણ્ય સ્મારકને
