________________
મૂલા શેઠાણી : ૨૭ ગર્ભમાં રહેવું પડતું નથી. જેવો કોઈ પુણ્યશાલી જીવ અહીંથી સ્વર્ગમાં ગયે કે ત્યાં દેવી પલંગમાં જ આળસ મરડીને સીધે ઊભું થાય. ન એમને બાલ્યાવસ્થા, ન એમને વૃદ્ધાવસ્થા! જન્મે ત્યારે જુવાન, મરે ત્યારે પણ જુવાન !”
મારી ચંદના પણ પૃથ્વી પર ભૂલી પડેલી અસર જ છે ને ?” મૂલા શેઠાણું બોલ્યાં.
જોઈ તારી ચંદના !” એક વૃદ્ધ ડેશીમા તાડૂકી ઊઠયાં, “નીચ જાતને માથા પર ચઢાવવી સારી નહિ. ગુલામ એ આખરે ગુલામ! એનામાં ખાનદાની હોય ક્યાંથી ?”
મારી ચંદના જુઓ તો તમે ખાનદાની ને ઊંચનીચની વાત ભૂલી જાઓ. બેન, ગુલામ શું ને શેઠ શું? માણસ તે ન ઊંચ છે, ન નીચ છે. સ્થિતિ પ્રમાણે સારોનરસો થાય છે.”
“અરે એ વાડિયણ! તારી વાતે પૂરી થશે કે નહિ ?” તાજા જ ઘરમાં આવેલા ધનાવહ શેઠે ચંદનાને બેભાન પડેલી જોઈને બૂમ પાડી.
મૂલા શેઠાણીએ સાદ સાંભળે, પણ શેઠની રેજની આદત સમજી તે બેસી રહ્યાં.
તમારે તે ઘરડે ઘડપણે જુવાની આવી છે,” પાડેએણે મીઠી મશ્કરી કરી, “ઘરમાં આવ્યા કે શેઠથી શેઠાણીને જોયા વિના ઘડીભર એકલા રહેવાતું નથી.”
“એ તે એવા જ છે! ઘરમાં મને ન જુએ કે બૂમાબૂમ કરી મૂકે, જાણે કાલે જ પરણું ન ઊતર્યા હોઈ એ !
