________________
મૂલા શેઠાણ : ૩૧ “સાચું કહું છું બા! મને મારીને કટકા કરશે તેય બા, હું તો સાચું જ કહેવાની. સાચું કહેવામાં શેઠે મને ધમધમાવી, હવે તમે મને ભલે શૂળીએ ચઢાવે, પણ બા, ખોટું તે મારાથી નહિ બોલાય” સત્ય કરતાં અસત્યની જબાનમાં ભારે જાદુ હોય છે. ભરવીએ આગળ ચલાવ્યું: “એ રાંડ ચંદના શેઠને જોઈને વાળ વિખેરી નાખે છે, વસ્ત્ર આડાઅવળાં કરે છે. અરે, કંઈ કંઈ ચાળા કરે છે! બા, જે શેઠ આમ એને પંપાળતા રહ્યા તે દશ વર્ષેય સાજી થાય તે કહેજે. અને બા, હું મરું. મને રાંડને ક્યાંથી આ સત પ્રગટયું કે સાચું કહેવા માંડી,” ભરવી જરા પાસે સરી ને શેઠાણીના કાનમાં કહેવા લાગી, “બા, કહેશે તે હું ચાલી જઈશ, પણ કોઈ વાર મારી વાત સંભારજો ! આ તમારી માનીતી ચંદના એક દહાડો તમારી શક્ય ન થાય તે જેજે! પુરુષ તે આખર પુરુષ છે. ભમરાની જાતને બધી વાતમાં વિશ્વાસ થઈ શકે, પણ કયા ફૂલની સુવાસ લેવા ક્યારે દેડશે, એ કંઈ ન કહેવાય. બસ બા, હવે મને મારવી હોય તે મારી નાખે. હતું તે કહી દીધું !”
માયાભર્યા જગતમાં મૂલા શેઠાણ મૂંઝાઈ ગયાં. અરે, શું ચંદના મારી શોય? ના, ના, મારા પતિ એવા નથી! પણ આ રવિ કહે છે કે પુરુષ તે ભ્રમર !
મૂલા શેઠાણી કંઈ નિર્ણય ન કરી શક્યાં.
સંસારના આ પિલા ગેળામાં અસત્ શબ્દના પડઘા ભારે પ્રચંડ હેાય છે.
