________________
મસ્ય સાતમું
મહાગી
હવેલીના ભૂગર્ભમાં આવેલ ભેંયરામાં ચંદનરસ જેવી કમળ ને ચંદનકાષ્ટ જેવી કઠેર ચંદના ભૂખી ને તરસી બંદીવાન દશામાં બેઠી હતી. રડવાનું તે એણે ક્યારનું છોડી દીધું હતું. સખત રીતે જડાયેલી બેડીઓ એના કમળ અંગોને કહી રહી હતી. ઉતાવળે મૂડ બનાવેલું મસ્તક કાળી બળતરા કરી રહ્યું હતું, ને સહુથી વધુ તે પોતાનું સ્વમાન હણાયું– પિતાને શિર હલકટ આરોપ મુકાયે, એની સહસ વીંછીના ડંખ જેવી વેદના અને વ્યાકુળ બનાવી રહી હતી. - પૃથ્વીને સ્વર્ગસમી માની બેઠેલી ચંદના, આજ પૃથ્વી પર નરકની ગંધને અનુભવ કરી રહી હતી. ક્ષુધાની કઈ સગવડ
ત્યાં નહેાતી, તૃષાનું કોઈ સાધન ત્યાં નહતું—પણ એ ખુદ પિતે જ ઊંઘ, આરામ, ક્ષુધા કે તૃષા ભૂલી ચૂકી હતી. એના હૃદયમાં કઈ સતીની ભડભડતી ચિતા જેવી અનેક ચિતાઓ જલી રહી હતી. અરે, સતીની ચિતા તે સારી, એક વાર જલીને ખાખ થયે છૂટકે થઈ જાય. આ તે ચિતા જેવું હૈયું અવિરત ભડકે બળી રહ્યું હતું. એમાંથી મુક્તિ ક્યારે?
