________________
૪૬, : મત્સ્ય-ગલાગલ
ક્ષુદ્રાતિશુદ્ર ધાબણને ઘેર પહેચે. ગણું તે ઘેલી ઘેલી થઈ ગઈ. એણે ધોબીને બૂમ મારી: “એ માટીડા, તારા ભાગ્ય જાગ્યાં. ચારમાં તે કોઈની સાથે બેસીને છબી ન દોરાવી, પણ હાલ્ય, તારી સાથે તે બેસું. આપણી આખી ધોબીની નાતમાં પંદર-અંદરાણી જેવાં શોભશું.”
“ રહેવા દો એ તકલીફ! આ બુડથલ ઇંદર કરતાં, રસ-રંગભરી ઇંદ્રાણું જ મારી પીંછીને ચગ્ય પાત્ર છે. હ, આ મારી ભેટ !” ચિતારાએ કહ્યું, ને છબી ભેટ ધરી. - ઘેબણે દેડીને છબી ઉપાડી લીધી. થોડી વાર એ એકી ટશે જોઈ રહી. પછી પિતાના મુખ પર પિતે જ ચૂમી ભરી લીધી.
મારી જ છબી અને બન્યું મને જ હેત આવે છે! જાણે એક દેહનાં બે રૂપ છે કે, મહામાન્ય ચિતારાજી, કહે, આપનાં શાં શાં સન્માન કરું ?” - “એક ખાસ કામ અંગે આ છું.”
એક શું, અનેક કામ કહો ! અરે, હું મરું મારા લાલ! શું છબી બનાવી છે! મારી મા બિચારી જોઈને ગાંડી ગાંડી થઈ જશે. કહે, ચિતારાજી, શું કામ છે?”
“જરા ખાનગી છે.”
વાર!” ધોબણે ચારે તરફ નજર ફેરવી અને ઈશારાથી સહુને બહાર ચાલ્યા જવા સૂચવ્યું. આવી જાજરમાન સ્ત્રીની ઈચ્છાની અવહેલના કરનારું પુરુષત્વ ત્યાં નહોતું. બધા ધીરે ધીરે બહાર ચાલી ગયાં.
