________________
દષ્ટિ તેવી સૃષ્ટિ : ૩૦ “ખેટી મશ્કરી કરી કેઈને શરમાવે નહિ. શેઠજી, તમારા માટે તે મારા ચામના જોડા ને ચંદના પગનાં તળિયા પર જરા ભારથી પેલું ખાટું જળ ઘસી રહી. પગની પાની પર થતા કમળ સ્પર્શથી મીઠાં ગલગલિયાં માણ રહેલા શેઠ મુક્ત હાસ્ય કરી રહ્યા; એક નેહભરી નજરયૌવનના સૌરભ બાગ જેવી ચંદનાના દેહ પર નાખી રહ્યા. એ નજરમાં રૂપયૌવનભરી પુત્રીને નીરખનાર પિતાનું ચિરંતન વાત્સલ્ય કરતું હતું.
આજે ચંદનાને હર્ષ એના નાના હૈયામાં તે શું, આખા વિશ્વના વિશદ પાત્રમાં પણ સમાતો નહોતે. પગની પાનીઓને ખાટા જળથી ઘસ્યા પછી, એ સ્વચ્છ જળને કુંભ લઈ આવી. કુંભ લઈને આવતી, કસુંબલ સાડી પરિધાન કરેલી ચંદનાને જેવી એ પણ આ ચર્મચક્ષુઓની સાર્થકતા હતી. સાચા ગુણ જનનાં દર્શન જેમ સંસારમાં દુર્લભ હોય છે, એમ સાત્વિક સૌંદર્યભરી દેહલતાનાં દર્શન પણ મહાદુર્લભ હોય છે.
શેઠ બાજોઠ પર શાન્તિથી બેઠા હતા. એમને તમામ થાક જાણે ઊતરી ગયા હતા. ઉતાવળ તે આજે ઘણું હતી, જલદી જમીને પાછા રાજદરબારમાં જવું હતું, પણ એ બધુંય આ મીઠી પળે ભૂલી જવાયું.
પૂનમના ચાંદા જેવું મેં નીચું ઢાળીને પગ ધોઈ રહેલો ચંદનાને ઢીલે કેશકલાપ છૂટા થઈ ગયે, ને આખી પીઠ પર કાળા વાસુકી નાગની જેમ ઝૂમી રહ્યો. એ કેશકલાપની એકાદ બે લટ હવાની સાથે ઊડી શેઠના પગ પર જઈ પડી; પગના ધાવણના પાણીમાં મલિન થવા લાગી.
