________________
* દષ્ટિ તેવી સૃષ્ટિ : ૩૯ “અરે માતાજી! હું નિર્દોષ છું. આ તે તમે ઠંડા પાણીને માથે જાણે એ આરોપ મૂકો છે કે તેં આગ લગાડી ! જેની માતાએ શીલને સાટે પ્રાણ દીધે, એની હું
પુત્રી છું.”
સોનાની છરી ભેટે બેસાય, પેટમાં ન મરાય. હું વધુ સાંભળવા તૈયાર નથી ! હજી તો સેજ પર સૂવું હતું મારી શક્યને !” શેઠાણુંએ ગર્જના કરી ! ગેરસમજ એટલી મોટી હતી કે દલીલનાં વચન વ્યર્થ હતાં. ભીષણ આગમાં છંટાતું પાણી પણ તેલની ગરજ સારે છે.
“એ પ્રભુ! આ શબ્દો સંભળાવવા કરતાં મારા કાનમાં ખીલા ઠોક્યા હોત તો સારું.” ચંદના રડી પડી. એને પોતાની બેહાલી કરતાં શેઠની બદનામી વધુ સાલી રહી હતી.
“એ પણ થશે. ગુલામનું મેત ને શેરીના કૂતરાનું મેત સરખું છે.”
તને તે મને ડર નથી, પણ...”
એટલી વારમાં ગુલામ હજામને બોલાવી લાવ્યું. એને જોતાં જ શેઠાણુએ બૂમ પાડીને કહ્યું:
મૂંડી નાખ એ ચંદ્રમુખીના કેશ! ન રહેગા બાંસ, ન બજેગી બાંસુરી !”
બે ગુલામોએ ચંદનાને મુશ્કેટાટ પકડી. સુંદર કેશકલાપ ક્ષણવારમાં–આત્મા વિનાના દેહ જે-દૂર જઈને પડ્યો. કેટલો સુંદર, છતાં સ્થાનભ્રષ્ટ થયેલે કેટલે અસુંદર !
ભૈરવી, મારા ઘરની આ નવી રાણી જોઈ. મારી શક્ય, મારી સેજની ભાગીદાર, આપ એને કાળી કોટડી, નાખ એને પગે બેડ, જી દે એના હાથે જ જીર!”
