________________
મૂલા શેઠાણી : ૨૫ ભિરવીને પુત્રીની નજરે નીરખતા, એની દરકાર રાખતા, કઈ વાર એની સુખપૃચ્છા પણ કરતા. ભરવી પોતાના અંગે બેદરકાર રીતે ઉઘાડાં રહેવા દઈ, રતિપીડા વ્યક્ત કરતાં બેશરમ ગીતે ગાઈ વારંવાર કઈ ને કઈ કામના બહાને શેઠની નજર સામે આવી, હસીને, વ્યંગ કરીને પિતાના ઇચ્છિત માગે કદમ કદમ આગે બઢી રહી હતી.
તેમાં અડધે રસ્તે ચંદના આવી મળી. બધે ખેલ બગડી ગયે. શેઠ-શેઠાણી તે ચંદના પાછળ ઘેલાં બન્યાં હતાં. એને પડો બોલ ઝીલાતો હતે. ભૈરવી આ સહી ન શકી. શરૂઆતમાં ધીમે વિરોધ કર્યો, બધાં દાસ-દાસીને એની સામે ઉશ્કેર્યા પણ ખરાં, પણ ચંદનાએ એક વાતમાં તેમને સહુને ઠડાં કરી દીધાં:
“આપણે બધાં દાસ છીએ. આપણે એક જ જ્ઞાતિનાં કહેવાઈએ, એટલે આપણી વચ્ચે એક શોભે! લડશું-ઝઘડશું તે આપણા હાથે આપણે આપણું બગાડશું.”
આ જવાબથી બીજાં બધાં તે સમજ્યાં પણ ભૈરવી ન માની. એ મનમાં ને મનમાં બબડી: “ગઈ કાલે આવેલી દેઢ ટકાની ગુલામડી અમારા પર રાજ કરશે? અરે, એના કરતાં કે નીચના ઘેર દાસત્વ કરવું શું ભૂંડું?”
ભેરવી ચંદનાનું મૂળ ઉખેડી નાખવા સજજ થઈ. પિતાની રૂપતમાં જલી મરનાર કે પતંગિયું ન મળ્યું, એટલે એ દિશાને પ્રયત્ન એણે બંધ કર્યો. બીજ દાસદાસી પણ ચંદનાને વધુ પ્રેમ કરવા લાગ્યાં, એટલે એ તરફને યત્ન પણ એણે બંધ કર્યો.
