________________
-
૨૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ અને હાથનું લીલા-કમળ રમાડતાં રહેવાની આજ્ઞા હતી.
ચંદના-લાવણ્યભરી ચંદના–હસતી તે નહતી, પણ શાન્ત ગંભીર ઊભી હતી.
“ચંદના, શેઠના પગ પખાળ!” યક્ષિકાએ હુકમ કર્યો. ચંદનાએ પગ પખાળ્યા. “ચંદના, એક ગીત ગા જે!”
ચંદનાએ એક નાનું ગીત ગાયું. એ રડતી હતી કે હસતી હતી, એ કંઈ ન સમજાયું: પણ એના નિર્દોષ સ્વરે શેઠનું હૈયું હલમલાવી મૂકયું. એની કામણભરી કીકીઓએ શેઠને આકર્ષણ કર્યું.
શું મૂલ્ય છે ?” “આપે તે, તમને જ આપવી છે.” વિલોચને કહ્યું.
“હા, હા, આ તે મગના ભાવે મરી વેચાય જેવો ઘાટ છે. જે આપે છે. આજે જ નિકાલ કરે છે,” યક્ષિકાએ કહ્યું.
માગે તે આપું!” શેઠ પણ ઉદાર બની ગયા. ત્રણે જીવ દરેક વાતે તૈયાર હતા. એ રીતે એક અનાથ જીવનું ભાવિ બહુ જલદી નક્કી થયું.
સોદો સરળ રીતે પતી ગયે. યક્ષિકાએ ચંદનાને દેરી દીધી. વિલોચન-વાઘ જેવો વિલોચન-એશિયાળ બનીને એને જતી જોઈ રહ્યો. એને લાગ્યું કે એના જીવનમાંથી જાણે ચેતન ચાયું જાય છે !
શેઠની પાછળ ચંદના ચાલી નીકળી: નવા આવાસમાં, નવા પરિવારમાં, નવું ભાગ્ય ઘડવા!
