________________
- ૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ કાપે ! ” સૈનિકે ભારે રૂવાબ છાંટો. એણે પોતાની પાછળ દોરીથી બાંધીને એક રૂપાળી છોકરી ઊભી રાખી હતી. ચાંદા જેવું એનું મં હતું ને હરણાં જેવાં એનાં નેત્ર હતાં.
“અરે હા ! સૈનિકવર શ્રીમાન વિક્રમાવતારજી! નમસ્તે, નમસ્તે ! શ્રીમાન, આયુષ્યમાન, ગુસ્સો અમ ગરીબ પર ન હોય. અમારે એવા બેલ શા ને વાત શી ! અમારે તે અમારો વેપાર ભલે ને અમે ભલા ! દુનિયા દુનિયાનું ફેડી લે! બાપજી! અમે તે આપની રાંક પ્રજા છીએ. વાંક આવે તો તે વઢે, એમાં નવાઈ શી? બલકે વગર વાંકે પણ મારવા કે જિવાડવા તમારી મરજી પર છે ને? પધારે ને, મારું લક્ષ બીજે હતું. આ ભીડ જુઓ ને !” ઉસ્તાદ વિલોચને સૈનિકને મીઠી જબાનથી આમંત્રણ આપ્યું ને પિતાની પાસે બેલા, અને વળી હસતે હસતે કહેવા લાગ્યો :
શ્રીમાન, લેકે તે ભારે ગાંડા છે. અને એક રીતે પૂછો તે એમનો પણ દેષ નથી. ગરજુ હમેશાં ગાંડા જ હાય. આ બધા એમ માને છે, કે ચંપાનગરીની ફતેહમાંથી આણેલી બધી સ્ત્રીઓ માત્ર પદ્મિની ને ચિત્રિશું જ છે.”
પાછું પવિનીનું નામ લીધું? અરે મૂર્ખ, એ નામ બાલવું બંધ કર! પદ્મિની સ્ત્રીના પગની પાની પણ તે જોઈ નથી!”
“અરે હાં. ભૂલ્યો સાહેબ! પધારે પધારે! બોલે કંઈ ખપ. મારા જેગું કંઈ કામ! શ્રીમાન, એક વાર તે. , મને ખટા. જીવનભર યાદ કરશે હે !” વિચને વાત અદલી નાખી.
