________________
બાળાઓ-બાળકોએ ગૂંથેલે ગાફ
૩૫
વરલ્સ ચનગનતું હતું. વસંતને સમય, નગરજનોના દીલમાં રમી રહેલ મહારાજાનો જન્મ દિવસ, સરસ ૫ડા, વનખંડની હરિયાળી શભા, તરફ હસી રહેલી કુદરત, વનરાજીમાથી આવતે કોયલને મધુર વર અને ભ્રમરને ગુંજારવ એવા તે જામી ગયા હતા કે અત્યારે સાતપુરને પાદરે સ્વર્ગનું નંદનવન ઊતરી આવ્યું હોય અને દેવીઓ અદૂભૂત રાસ ખેલી રહી હોય એ ભવ્ય દેખાવ જોનારને વિસ્મય કરી રહ્યો હતે. હાજર રહેલા સર્વના સુખપર આનંદને દેખાવ અને નિશ્ચિતતાની છાયા તે વખતની શોભામાં ખૂબ વધારે કરી રહ્યા હતા.
યુવાનીને આરે ઊભેલી રૂપવતી સૌભાગ્યવતી ગર્વવતી યુવતીઓ અકબૂહમાં ફરતી જાય, લળી લળીને નમતી જાય, ઉપાડે લઈને તાળીઓ પાડતી જાય અને તે પ્રમાણે ઢાલકના સૂર હીચ આપતા જાય, ત્યારે તેને જે ઘેર પડે તેનું વર્ણન શબ્દ દ્વારા અશક્ય છે પણ કલ્પના શક્તિના જોરથી માનસિક ભૂમિકા પર ખડું કરી શકાય તેવું છે. આખા રાસ કે ગરબા દરમિયાન એક બે તાળ ન પડે, એક ગાનારી અન્યથી આગળ કે પાછળ પડી ગઈ નહિ, એક ચણકારો
ટો પડે નહિ. ધંધાદારી કુશળ માનારની છટાથી આખો રાસ ગરબાનો કાર્યક્રમ ચાલ્યા તે દરમ્યાન કોઈએ અવાજ કર્યો નહિ, કોઈ હાલ્યું ચાલ્યું નહિ, કંઈ બાજુવાળા સાથે બેસ્યું નહિ અને કોઈએ કશા પ્રકારની ગડબડ કરી નહિ. આખા વાતાવરણમાં શાંતિ છવાઈ રહી, પગના થડકારા કેઈ કરે તો નીચે અવાજ કરે તેવી લાકડાની ભૂમિકા ન હોવાથી નિરવ શાંતિ પ્રસરી રહી હતી અને મુખની મીઠાશ, આનદના હાસ્ય કે ટોળટપ્પાં કરવાની કેાઈને જરૂર નહોતી રહી. યુવતીમ ડળે સર્વનું ધ્યાન પિતાની તરફ એવી સરસ રીતે દોયું હતું કે લોકોને એને જોવા અને સાંભળવા ઉપરાંત બીજી કોઈ વાતની અત્યારે પડી હતી. માખા ઉલ્લાનમાં અત્યારે આનંદનું
