________________
૧૩
- દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લક
લાગી, પણ એની આંખમાં સતીત્વનું તેજ અને યૌવનની લાલીમાં હતા. હજૂરિયે અને મહારાજા આવ્યા તો ખરા, પણ ઠેણે વાત શરૂ કરવી અને શું બોલવું તેની ગોઠવણ કરેલી ન હોવાથી મૂંઝવણમાં પડી ગયા. રાજાએ સિંહાસન પર બેઠક લીધી, હજૂરિયે ઊભે રહ્યો. અંતે હજૂરિયાએ વાત શરૂ કરી દેવિ ' મહારાજા તમારી પાસે આવ્યા છે. 'દેવીએ નીમે સુખે કહ્યું “પધારે.' - મહારાજા કઈ બેલ્યા નહિ. હજૂરિયે બેસી ગયે મહારાજા આપને ચાહે છે. દેવી કહે મહારાજા આખી પ્રજાને અને પિતાના કુટુંબને ચાહે તેમાં નવાઈ શી ? કમ પધારવું થયું છે ?'
આટલે સવાલ પૂછતા હજૂરિયો બેલી ઊઠે કે મહારાજાની ઇચછા દેવી યશોભદ્રાને મહારાણી પદે સ્થાપવાની છે, મહારાજા દેવીને ખૂબ સ્નેહથી ચાહે છે, એ દેવી પર વારી જાય છે અને દેવી ખાતર ગમે તે કરવા તૈયાર છે. જેમ જેમ હજૂરિયે વાત કરતો ચાશે તેમ તેમ દેવી થશેભાનું મુખ લાલ થતું ગયું, એની આંખમાંથી તણખા પડવા માંડયા અને એને આખા આકાર ચંડીનું સ્વરૂપ ધારણ કરતો મા. મહારાજા તો જાણે સાંભળવાજ આવ્યા હોય તેમ મૌન બેસી રહ્યા, બબૂચક જે આકાર ધારણ કરી રહ્યા અને હજુરિયાએ એટલી પ્રસ્તાવના કરી અને પછી પૂછ્યું “દેવી! તમારે જવાબ છે?'
યશોભદ્રા– આ સવાલ હોય ? જવાબ તો મહારાજાને પ્રિયંવદા સાથે કહેવરાવી દીધું છે.
હજૂરિ–પ્રિય વદા તો દાસી હતી, હવે તો રાજા તમારી પાર સીધે જવાબ લેવા આવ્યા છે.
યશોભદ્ર – વિટની સામે જે દ્વાર બંધ થયાં તે ઠારમા મહારાજા પ્રવેશે એમાં એમની લાયકાત ન ગણાય.'
