________________
૧૮૬
દક્ષિણ્યનિધિ ક્ષુલ્લક
સલામત રહેતા. લેકે પિતાનું રક્ષણ કરી શકે એવી તાલીમવાળા હતા, પણ સ્ત્રીઓ, વૃદ્ધો, માંદાઓ અને વાગીઓ માટે આવા સાથે બહુ ઉપયોગી ગણાતા અને લોકે સારો સાથ શેધવા માટે ખૂબ પ્રયત્ન કરતા અને તેની રાહ પણ જોતા.
તે વખતે શ્રાવસ્તિ નગર તરફ જતો ધનાવહ શેઠને સાથે વિજયપુરને પાદર પડયો હતો. ધનાવહ શેઠ હવે લગભગ સાઠ વર્ષની વયે પહોંચી ગયા હતા, માથાપરના સર્વ બાલ સફેદ થઈ ગયા હતા અને હજુ કે ચોમાસું આવવાને બે ત્રણ માસ બાકી હતા, છતાં આ વરસે એમના પુત્રના લગ્ન વૈશાખ માસમાં લેવાના હોવાથી જલદી -પિતાને ગામ માવતિ પાછા ફરતા હતા. અત્યારે એના ડેરા તંબ, ઉપડવાની તૈયારી ચાલતી હતી. યશોભદ્રા તે વખતે ત્યાં ચાલતી ચાલતી આવી પહોંચી
ધનાવહ શેઠ તે વખતે જંગલ જઈને પાછા આવતા હતા. શરીર પર એ માત્ર ૫ ચિયુ જ પહેરેલું હતું. હાથમાં ખાલી કરેલો. પાણીને લેટો અને બીજા હાથમાં લાકડી લઈએ જંગલથી પાછા કરતા હતા. એણે સવારના ઊઠી પરમાત્માનું સ્મરણ કરી લેટે લઈ લગભગ અડધા કેશ દૂર જંગલમાં જવાનું ધોરણ રાખ્યું હતું... ૮ આંખે પાણી દાંતે લૂણ, પેટ ન ભરિયે ચારે ખૂણ દેય વખત જંગલમેં જાય, ઉસકી કેડી વૈદ ન ખાય.”
એ કહેવત એમણે નાનપણથી ગોખી રાખી હતી અને એનું એણે અક્ષરશઃ પાલન કરેલું હોવાને પરિણામે એ ભાગ્યે જ માંદા પડતા અને એનું વય સાઠ વર્ષનું થવા આવ્યું હતું, છતાં. એની આંખે સારી હતી, દત બત્રીસે સાબૂત હતા અને સુખાકારી શ્રેષ્ઠ હતી. ચોગાનુયોગ એ બન્યો કે શેઠ જે રસ્તેથી જંગલમાંથી
1 મીઠું, ૨ નિહાર કરવા ગામમાં ખેતરમાં જાય.
