________________
શ્રાવર્તિને માગે
૧૮૯
કહ્યું “બહેન ! માણસને માથે દુખ તો પડયા જ કરે છે. એ જ્યાં મનખા દેહ ત્યાં અડચણ ઉપાધિ વિયોગ અને આફત આવ્યાંજ કરે. તમારે માથે નાની વયમાં ભારે આકરી આફતો વરસી ગઈ! એમાં ' આપણે ઉપાય ચાલતો નથી. કરમને શરમ નથી, આફતને આમંત્રણ આપવું પડતું નથી, દુખિયાઓનાં ગામ કઈ અલગ વસતાં નથી, પડે તે ભોગવી લેવી તેમાં જ મજા છે. તમે ભારે હિંમત કરી નીકળી પડ્યા ! તમે મોટું સાહસ કરી જ ગલ કાપી આવ્યા ! તમે માટે સંયમ રાખી રાજાને છેહ દીધો ! તમે આકરી પ્રતિજ્ઞા પાળવા માટે મેટી અગવડો વેઠી ' હવે હું તમારે માટે શું કરું ?'
“ભાઈ ! મુરબ્બ ! મારે તો અત્યારે ઊંચે આભ અને નીચે. ધરતી છે. મારું શું થશે અને હું કયાં જઈશ એ મેં હંજુ સુધી
ખ્યાલ પણ કર્યો નથી. હજુ સુધી તે રાજા મારે માથે કેવાં છાણું થાપશે અને મારા શા હાલ હવાલ થશે તેનો જ વિચાર આવે છે. હું તો તમને ભાઈ તરીકે પૂછું છું કે મારે શું કરવું? કયા જવું?”
શેઠને જવાબ સીધાજ હતો “બહેન ! તારે આ રાજમાં રહેવું નહિ. આ રાજા તો સારો ગણાય છે, પણ બુદ્ધિ બગડે ત્યારે માણસ મર્યાદા મૂકી દે છે. તમે હાલ મારી સાથે શ્રાવસ્તિ ચાલો. ત્યાં રાજય સારું છે, વસતી ખાનદાન છે, સારા સંતસાધુને જેમ છે અને મારે ઘેર મેટો પરિવાર છે. તમારું ચોગ્ય આતિથ્ય કરવામાં આવશે એતો જણાવવાની જરૂર ન હોય, પણ તમને ત્યાં કશી ચિંતા નહિ આવે. મને ભાઈ સમાન ગણે અને સાથે ભેગા થઈ જાઓ. તમે એક્લાઅલે તે તો આવતી કાલ સુધીમાં રાજાના લશ્કરીએ તમને શોધી . રાજાને સ્વાધીન કરી દેશે. રાજાને ખબર પડશે કે એ તમારી પાછળ શોધ સારું પાળાઓ ચારે દિશામાં છોડી મૂકશે. મારી માગને. સ્વીકાર કરે.'
