________________
, શ્રાવતિને માગે
૧૯૧
પણ એની તપાસ રાખતા, ખબર રાખતા અને એને ઈ વાને ઓછું ન પડે એને માટે માણસને ભલામણ અને હુકમ કરતા.
એક દિવસ શેઠ અને યશેક્ષકાને વાત થઈ ત્યારે એણે પિતાના મુનીમને સાથે રાખે. બહેન જેવી બાઇની સાથે એકાંત ન કરવી એ એમના જીવનનું ઘેરણું હતું. સમજુ અને વિચક્ષણ માણસને પણું એકાંત ભૂલથાપ ખવરાવી દે છે એ એમનો મત હતો. તે વખતે એમણે યશોભદ્રાને ખૂબ દિલાસો આપ્યો અને સાથે સાવત્થી નગરીમાં અતિ પવિત્ર સાવી છે એનો પરિચય વાતવાતમાં આપ્યોશેઠની વાત કહેવાની મતલબ એ હતી કે બાઈ યશોભદ્રાએ આવા વિકટ સમયમાં પણ જીવન સફળ કરવું હોય તો હજી તેને માટે માર્ગ છે. એ બોલી ગયા કે જીવન નાખી દેવા જેવી ચીજ નથી, આ મનખા દેહ તે મહા પુણ્યને અંતે મળે છે અને એમાં સાગ વિગતે થયા કરે છે. કાંઈપણ અઘટિત બને એમાથી પણ સમજુ માણસ તો સાર કાઢે છે, “જે થાય તે સારાને માટે ' એવો એને જીવન ઉલ્લેખ હોય છે અને જ્યાં ભલભલાં રડવા કકળાટ કરવા કે મથી ફૂટવા મંડી જાય ત્યાં એતો નવનીત શોધી લે છે. શેઠનું કહેવું એમ હતું કે માખણમાં પાટું મારવું એતે સર્વ કરી શકે છે, પણ જ્યારે દિશા સૂજતી ન હોય, આફત ઉપર આફત આવતી હોય ત્યારે તેમાંથી સાર શોધી કાઢે એ અક્કલવાન કહેવાય છે.
દેવી યશોભદ્રા શેઠની વાત સાભળતી હતી, એણે પિતાને અભિપ્રાય કશે આપે નહિ, પણ શેઠ તેને આ સારા માર્ગ ઉખાડે છે તે તેને વિચાર કરવા માટે ખૂબ ગમે છે એટલું તે તેણે બતાવી -દીધુ. શેઠ પતે એના ચહેરા ઉપર હજુ શોકની છાયા છે, એનું હદય રડી રહ્યું છે અને એને આપેલ આશ્રયને એ અહી મૂલ્યવાન ગણે છે એટલું બરાબર જોઈ શકતા હતા. એને ધીરજ રહે અને તેમાં વધારે ચાય તેવી રીતની જ અને તેટલા પૂરતી જ વાત શેઠે આ પ્રથમ મેળાપ
