________________
૨૦૪
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લા
અત્યંત આનંદથી ઘવભીરૂપણે ચારિત્ર પાળતા હતા. એને કઈ ગામ, કેઈ સ્થાન કે કોઈ વ્યક્તિ પર પ્રતિબધ હતું નહિ અને એ જ્ઞાન ધ્યાનમાં ઉદ્યત રહી બને તેટલું આત્મશ્રેય સાધતા હતા. એ અગાઉ પણ બે ત્રણ વખત શ્રાવસ્તિ નગરીમાં આવી ગયેલા, પણ એણે છે પ્રકારની ખટપટ કરેલ ન હોવાને કારણે આખા સમુદાયમાં ખૂબ જોકપ્રિય થઈ ગયેલા હતા અને ભાષાસ યમને માટે એની બહુ પ્રશંસા ચતી હતી. એ જરૂરી પ્રસંગે ઘણા લાંબા સમય સુધી અખલિત. ઉપદેશ આપી શકતા, પણ બાકીના સમયમાં એ બહુ વાંચતા, સાવી અને શ્રાવિકાઓને અભ્યાસ કરાવતા અને દરરોજ બે કલાક ધ્યાન કરતા. એની પાસે નકામી વાત કરવાનું બને તેમજ નહોતું. એને ખાવાપીવાની જરાપણ લાલસા નહોતી અને ગૃહસ્થીને સ્ત્રી વર્ગ એની પાસે કદાચ કઈ જાતની કુથળી કરવાની શરૂઆત કરે તો એ અત્યંત પ્રેમથી પણ ચોખવટથી એવી વાત જેન વસ્તીગૃહમાં શોભે નહિ એમ કહી અટકાવી દેતા હતા, એની શાંતિની આભા આખા વસ્તીગૃહમાં પડતી હતી અને એને સાવી સમુદાય પણું ભવ્ય ચેતનવંતો અને સંયમની સાધનામાં રત હ. એના ઉત્તમ ચારિત્રને કારણે એ નાની વયમાં “પ્રવર્તિની' પદ પામ્યા હતા અને ગચ્છાધિપતિ પણ એવા જ આદર્શ ત્યાગી અને સંયમી હોઈ એને બહુ સારી રીતે પીછાની ગયા હતા. હમણું જ સમાચાર આવ્યા હતા કે વિહાર કરતાં કરતાં ગચ્છાધિપતિ થેડા દિવસમાં અહીં (શ્રાવસ્તીનગરીએ) પધારવાના છે. આ ગચ્છાધિપતિ પણ બહુ ભવ્ય વ્યક્તિ છે વગેરે વગેરે.
આટલી વાત થતાં યશોભદ્રાને એમાં ખૂબ રસ પડે એણે જાણ્યું કે આચાર્ય મહારાજનું નામ અજિતસેન સરિ હતું. તે દિવસે બપોરે પાછા યશોભદ્રા અને ભાભી અનોપમા બેઠા ત્યારે સાધ્વી શ્રી કીતિમતીની જ વાત ચાલી. તે વાતમાં યશોભદ્રાને માલુમ પડયું કે સાવી કીર્તિમતી “મારિકા' હતા, આખા ગચ્છ ગણના
