________________
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લા
આચાર્યશ્રી બહુળી પૂરી થતાંજ “સર્વમંગલ માંગલ્ય” બોલ્યા અને શ્રોતાવર્ગ પોતાના સ્થાન પર જવા લાગ્યાં. એમને આજનો ઉપદેશ ઘણો અસરકારક હતો. એના પર વિચાર કરતાં લે વીખરાવા લાગ્યા. ઉપદેશની સીધી અસર યશોભદ્રા પર થઈ. એને પિતાની આખી આફતના વાદળા વચ્ચે માર્ગ દેખાવા માંડયો, એના વિચાર પથમાં વીજળીના ચમકાર જણાવા લાગ્યા, એને મહાવીકટ
અરણ્યમાં માર્ગ સાંપડતો હોય એમ લાગ્યું અને સર્વ ગૂંચવણને નિકાલ થઈ જવાનું માર્ગદર્શન થાય ત્યારે જેવી શાંતિ થાય તે અંદરની શાંતિ એ અનુભવવા લાગી.
ધનાવહ શેઠની હવેલી પર આવતાં એણે અનેપમા ભાભીને વાત કરી, પિતાને વિચાર જણવ્યો, પિતાને વિચાર ત્યાગમાર્ગ સ્વીકારવાને થયો છે એવી ઈચ્છા વ્યક્ત કરી, અનોપમા ભાભીએ એમાં પ્રેરણા આપી, પણ એ બાબતમાં પ્રવતિની કીર્તિમતીની સલાહ લેવા સૂચન કર્યું. તેજ પોરે બન્ને મહત્તરિકા પાસે ગયા. યશોભદ્રા પણ હવે તે મોટા સાવ સાથે ખૂબ પરિચિત થઈ ગયા હતા. એમણે ત્યાગ માર્ગને સ્વીકાર એ સર્વ ઉપાધિની મુક્તિનો ધેરી રાજમાર્ગ છે એમ જણાવ્યું, પણ એમાં અનેક મુસિબતો છે તેનો સાથે સાથે નિર્દેશ પણ કર્યો. તેમણે કહ્યું –
આકરા તપ તપવાના એ તે દેટ દમનને અંગે જરૂરી છે. સાથે કેટલીક અંગત અગવડ પણ પડે. પગે ચાલીને લાંબા વિહાર કરવા, બારે માસ ઠ ડું કરેલું ગરમ પાણી પીવું, માત્ર જરૂર જેમાં વ રાખવા, ખેરામાં રસવૃત્તિને કઈ રીતે પોષણ ન મળે તે ભૂખ સૂકો આહાર લેવો, રાત્રીએ વસતિ બહાર નીકળવું નહિ, નાટક જેવાં નહિ કે ભજવવાં નહિ, એક દમડી પણ પાસે રાખવી નહિ, પુસ્તક પાનાં પર પણ સ્વાધીનતા કે માલકીપણું માનવું નહિ, એક સ્થાને એક માસથી વધારે વખત રહેવું નહિં, ગોચરીના જ
