________________
૧૪૬
દાક્ષિણ્યનિધિ સુલટ
રાવજીએ ખૂબ સારો આવે, કંડરીકન અને તેને હવે મેળે થવાનો નથી ત્યાં સુધી ડારો દીધો અને ન બોલવાના વચન સંભળાવ્યાં. ચશભદ્રાએ કશો જવાબ ન આપે, પણ તેને ચાલ્યો જવા જણાવ્યું અને સામે ક ડરીકન પટચિત્ર હતું તેને પગે લાગી. રાવજી સમજ્યો કે -જ્યા સુધી કે ડરીકનો પિંડ બેઠો છે ત્યા સુધી આ બાઈ પુડરીકની પત કરશે નહિ. એણે આવી મહારાજાને નિવેદન કર્યું. મહારાજની મુ ઝવણ વધતી ચાલી. એને થયું કે હજુ પાંચ દશ દહાડા જશે એટલે યશોભદ્રા પિતાની થઇ જશે. પ્રાણુ જયારે છેલ્લે પાટલે બેસે છે ત્યારે ભાન કે વિવેક ભૂલી જાય છે, એ પોતાની વાત સિદ્ધ કરવા સર્વ પ્રયાસ કરે છે અને અનેક અગવડો વચ્ચે પણ અતિ દુનિયાની સર્વ ચીજો, કુદરત કે માણસો પિતાને અનુકૂળ થઈ જશે અને પોતાનું કામ થઈ આવશે એમ ધારી લે છે. આશા એ અમર ચીજ છે અને સાચી ખેતી આશાના તાંતણ પર માણસ અવલબન લે છે અને પછી તે તે આશાસ્પદ વસ્તુને કેન્દ્રમાં રાખી તેના કરતા અનેક ના એક પછી એક નાચે છે અને એ રીતે દિવસ ઉપર દિવસ ગાળે છે, પણ્ આશા મૂકતો નથી.
રાવજી હજારિયાએ મહારાજા પાસે વાત કરી ત્યારે રાજાની આશામાં ઊલટો વધારે થયો. જે આકરું રૂપ યશોભદ્રાએ હીરજી પાસે અને પોતાની રૂબરૂ લીધું હતું અને જે ગુસ્સો દેખાડો હતો તેમાં તે ઘણી ઢીલી થઈ ગઈ છે એમ એણે ધારી લીધું અને હવે થોડા દિવસમાં પિતાની મન કામના જરૂર પૂરી થશે એની આશા તેને બહાણું. દરમ્યાન સાકેતપુરમા વાત ચાલવા માડી રાજાના માણસે યશોભદ્રાને ત્યાં આટા ખાય છે, રાજા પોતે પણ ત્યાં જાય છે અને બધે ગોટાળા થઈ ગયા છે એવા સમાચાર ગામમાં પ્રસરવા લાગ્યા. લેક્ટો તો મનમાથી ઉપજાવી નીપજાવીને વાતો વધારતા જાય છે અને તેમાં આવી હલકી વાતો તો બહુ જોસથી અને તાબડતોબ ફેલાય છે એટલે
