________________
હજારિયા હરજીને છેટલો દાવ
,૧૧૭૧ - અત્યારે બારે બૂડી ગયા જેવું હોય એ વખતે એને લાગણી ન થાય એમ તે નજ બને, પણ એ શોકમાં ડૂબી ગઈ નહોતી અવારનવાર એના દિલને ઓછું આવી જતું હતું, છતાં એ ટકી રહી હતી.
સાતમની બપોરે શહેરમાંથી કેાઈ કઈ રીઓ ખરખરો કરવા આવી તેમણે અંદર અંદર ગામમાં ચાલતી વાતના ઇસારા ર્યા પણ એની પાસે વાત કરવાની કે એના સંબંધમાં એને મહેણું મારવાની. કેાઇની હામ ચાલી નહિ. પરિણામે સાંજ સુધી યશોભદ્રા ગામમાં ચાલતી અફવાઓ સબંધી તદન અજાણ હતી. સાંજના સાત વાગે હજૂરિયે યશોભદ્રાના મહેલ પાસે આવ્યો અને રજા મેળવી દેતી યશોભદ્રા સમક્ષ હાજર થયો. અત્યારે દેવી યશોભદ્રા કઈ પુરૂષને ખાસ મળતા નહોતા, પણ આ હજૂરિયે દેવ કંડરીક સંબંધી સમાચાર લઈ આવ્યો છે એવી હકીકત પ્રતિહારીએ કહી એટલે તેને પિતાની પાસે લઈ આવવાની પરવાનગી આપી.
હજારિયાએ આવી દેવીને નમન કર્યા. સાંજને વખત હતો. સૂર્ય અસ્ત થવાની તૈયારી હતી.
હજૂરિયે વાત શરૂ કરી, “દેવી! શરીરે સારા છે કે? આપે હવે ગમ ઓછો કરવો જોઈએ.”
દેવીએ કાળી સાડી પહેરી હતી. અત્ય ત સ્વરૂપવાન સ્ત્રી કાળા સાડી પહેરે યારે ઘણું વધારે રૂપાળી દેખાય છે. એના તેજસ્વી ઘાટિલા શરીર ઉપર ગ્લાન વદનની વચ્ચે પણ એના સ્વરૂપને કાળા સાડીથી વિશેષ ઝળાટ મળતો હતો. એના થાકેલાં અને જરા ચીમળાયેલાં લાગતાં લેાચનમાંથી એનું યૌવન થનગની રહ્યું હતું. એના શાંત પણ આક્રમક રૂપે હજૂરિયા પર અસર કરી અને કેટલુંક બોલવાનું એ ભૂલી પણ ગયો. એના પિતાના મન ઉપરનો કાબૂ ઓછો ચ, પણ જાતે અધમ અને ચારિત્રહીન હતો એટલે છેવટે બોલી
