________________
ચશેભાનું મનોમંથન અને પલાયન
. ૧૮૧
તેવા નથી, તે નિર્માલ્ય છે અને રાજાના ખુશામતી છે એમ તેને લાગ્યું. જેનાથી રક્ષણ મળવું જોઈએ તે જ જ્યારે વીફરી બેસે ત્યારે ગામમાં કોની મગદૂર છે કે તેની વિરૂદ્ધનો પક્ષ લે. તે ગામના મહાજનથી પરિચિત પણ નહોતી અને પતિના જન્મદિવસે કેટલાકને -નજરે જોયા હતા, પણ એ અત્યારે પિતાને મદદ કરશે એમ માનવાનું એને કારણે લાગ્યું નહિ.
જેમ જેમ વધારે વિચાર કરવા લાગી તેમ તેમ પોતાની સ્થિતિ -અને દશાનો તેને આકરો આભાસ પડવા લાગ્યું. એને સંબંધની
અસ્થિરતા, સગપણની નિષ્ફરતા અને સંસારની અસારતા મન પર •તરવરવા લાગ્યાં. એના મનપર સ સારભાવનાએ સામ્રાજ્ય મેળવ્યુ અને બરાબર મધરાતે એણે નિશ્ચય કરી નાખે કે આ સ્થિતિમાંથી ક્ટવાને એક જ રસ્તો છે અને તે અહી થી નાસી છૂટવાનો જ માર્ગ છે અને બીજો કોઈ માર્ગ નથી જ. અહીં રહીને શિયળને જોખમમાં મૂકવું, ભવ હારી જઈને જીવનને તુચ્છ થવા દેવું તેને બદલે આ
સ્થાન જ શા માટે મૂકી ન દેવું? - વધારે વિચાર કરવાનો સમય નહોતો, વાત બહાર પડી જાય તે રાજનો પ્રતિબધ આકરૂં ર૫ લે અને રાજા ધારે તો તેને ફેસલાવી ધમકાવી અથવા આખરે કેદમાં નાખી પિતાને હેરાન કરે અને અંતે પિતાનું શિયળ જોખમાય, તેને બદલે અહીંથી નાસી છૂટવામાં શે વાધે છે? લોકે ગમે તે વાતો કરશે, પણ લોકેની, વાત પર આધાર -શે રાખવાનો છે? એ તો જે કરીશ તેમાં વાધા વચકા કાઢયા જ કરશે, એ પડખે ઊભા રહેવાના નથી, પણ સાચી ખોટી વાત આવશે તો રસ લઇ તેમાં વધારે કરી આગળ ધપાવવાના છે.
આટલા વિચાર સાથે જ એને પોતાનું રૂ૫ યાદ આવ્યું. પોતે પિતાના રૂપ માટે મગરૂબ નહતી, પણ પિતે તેથી અજાણ નહતી, મહારાજા પોતે પણ એનો જ ભાગ થઈ પડયા છે એ વાત તેના
