________________
૧૪.
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લક
- -
- -
-
-
-
-
- -
-
-
માં એ અફર હતી અને ગમે તે ભેગે શિયળરક્ષા કરવાની જ હતી એ બાબતમાં એના મનમાં સવાલ જ ન ઊઠ, પણ હવે રાજમહેલમાં વધારે સંભાળથી રહેવું પડશે એવો એણે મન સાથે નિર્ણય કરી લી. એકાદ વખત હાલ તુરત પોતાને પિયેર ચાલ્યા જવાની વાત એના મન પર આવી, પણ એમ કરવામાં પતિવિગ યાય તે સહેવા એ તૈયાર નહોતી. પિતાની ગેરહાજરીને કારણે મોટાભાઈ પાસે જવાની એની બહુ મરજી પણ નહોતી. આવા આવા અનેક તરંગ કરતી યશોભદ્રા ઊંધનું એક પણ ઝોકું માર્યા વગર વિચારમાળામાં બેઠી હતી, ત્યાં પતિદેવના આગમનો અવાજ સાંભળ્યો.
એ તુરત ઊભી થઈ, પણ પતિને જરા ઢીલા પડેલા જોઇ એ સમજી કે આજની હોળીની રમતથી દેવ ચાકી ગયા હશે. એને વાતે વળગી.
યશભકા–“આજે કયાં કયાં ફરી આવ્યા ? કોને કોને મળી આવ્યા? કેવી ધમાલે કરી*
કંડરીક–એ સાશાકટ જવાદે. મારે તે સવારે લશ્કર સાથે કૂચ કરવાની છે. મા ત્રીવરનો લખેલ હેકમ આવ્યો છે. જદી તૈયારી કરવાની હોવાથી વાતો કરવાને વખત નથી.’
યશાભકા–“પણ સારા દેવ ! જરા બેસો, જળ પીઓ, પાન ખાઓ. એવડી શી ઉતાવળ છે. બે દિવસ રહીને પણ જવાય. આવતી કાલને રાસરામારંભ તે પતા.”
કંડરોક-વહાલી ! મારા પર આ ત્રીને લખેલ રાજમહેર વાળો હુકમ આપે છે. ભાઈ પોતે અને બહારગાય મેકલવા ઇચ્છે છે અને છે ફાટતાં તો મારે વિદાય થવાનું છે.”
યશભકા–“ પણ એવી તે શી ઉતાવળ છે? કઈ ધાડ મારી નાખવાની છે? આવા પર્વ દિવસે હુકમ મેકલતાં કોઈએ કશે વિચાર તો કર્યો હશે ને?”
