________________
૧૩૪
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લક
કુળ ઉપર કાળ કૂચડે લગાડવાનું કામ છોડી દો. નાના ભાઇની વધૂ તો તમારી દીકરી કહેવાય ! ફટ છે તમારી કમ અક્કલને !'
રાજાને વળી બોલવાનો વિચાર છે, ફરી ખોખારો ખાધો, પણ થશેભદ્રાના આગળ એ અવાક બની ગયે.
હરિ–જુઓ દેવી ! ઘેર આવી રહેલી ગંગાને નહિ ઓળખવામાં ખત્તા ખાશે, મહા પસ્તાવાના ખાડામાં ઊતરી જશો, કંડલકને ગુમાવી બેસશે અને સડીસડીને મરશે. જુવાનીના લહાવા લઈ લે અને સામેથી થતી માગણીને વધાવી લે.' - યશભદ્રા-નીચ ગોલા મન પર કાબૂ રાખી તારી સાથે
સભ્યતાથી બોલુ છુ તેમ તેમ તું ફાટતો જાય છે? મારા પતિદેવને • વગોવે છે અને મને ધમકાવે છે ? હમણું પાટુ મારીને તને હંગાવી દઈશ. ચાલ, ઊભો થા અને નીકળ બહાર. વધારે બોલ્યો તો હેરાન થઈ જશે.'
હજૂરિયો–મને ગાળો દેવામાં કે ધમકાવવામાં સાર નહિ નીકળે. હજુ માન. અત્યારે તારા પતિની જ દગી જોખમમાં છે. તું ઘરનીએ જઈશ અને ઘાટનીએ જઈશ.'
દેવીએ જવાબ ન આપો, રાજા જઈ રહ્યો, એના મુખપરથી દેવીનું ચંડી સ્વરૂપ દેખાઈ ગયું, રાજા પોતે બોલવા ઈચ્છતા હોય. એમ તેણે ત્રીજીવાર ખોખારો ખાધે અને પછી બોલ્યો “દેવી માની જાઓ ! નહિ તો તમને મારી થઈ પડશે ગમે તે ભાગે તમને પાડીશ, પટકીશ અને મારી કરીશ. લીધેલ કામ હુ છોડતો નથી અને તમે નાહ ક ડરીકનું માથું પણ જોખમમાં મૂકે છે રડયા પછી લાજ નહિ રહે, મેડી મેડી બુદ્ધિ આવશે એમાં ગદ્ધાપણુએ જશે અને રાહ્મચારીપણુએ જશે હજુ વખત છે. રાજાને કે પાવી સાર નહિ કાઢે.'
