________________
'૮૬
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલ્લક *
ચાલી આવી, પણ દિવસનો સમય હોવાથી અને દેવી યશોધરા મહેલમાં હોવાથી એ રાજ પાસે હાજર થઈ શકી નહિ.
મહારાજા એના પ્રત્યાગમનની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. મહારાજને તો એક ક્ષણ એક વરસ જેવી લાગતી હતી. એ તો યશભદ્રાને પોતે મળશે ત્યારે એની સાથે કેમ હસશે અને એને કેવી કેવી વાતો કરશે અને પોતે તેને કેવી રીતે ખેાળામાં બેસાડશે અને તેની સાથે કેવા ખેલ ખેલશે અને એ રીસાશે ત્યારે એના કેવી રીતે મનામણું કરશેએની કલ્પના કરી રહ્યો હતો. એને પ્રિયંવદાની કાર્યશક્તિ પર એટલે બધે ભરોસે હતો કે એ ધારેલ પરિણામ જરૂર લાવી શકશે અને આજકાલ પોતાને સ ધ થશભદ્રા સાથે જોડાવી આપશે એ બાબતમાં એના મનમાં જરા પણ શક નહોતે, છતાં સ્નેહ હમેશાં શંકા હોય છે એટલે વળી વચ્ચે વચ્ચે કોઈ વાર જરા શંકા થઈ આવે ત્યારે દાસી પ્રિયંવદાની કુનેહ પરના વિશ્વાસને લઈને એ મનને મનાવી લેતો પ્રિય વદા ગઈ ત્યારે એને જણાવીને વિદાય થઈ હતી એટલે એ કયારે આવે અને સંતોષકારક પરિણામ જણાવે એ માટે એના મનમાં આતુરતા વધતી જતી હતી અને એણે અધીરતાનું રૂપ લીધું હતું. એણે દૂરથી પ્રિયંવદાને પાછી ફરતી જોઈ, તેના હાથમાં મોલ રતુ તેણે જે, એટલે મહારાજાને મનમા ફડકા પો. પણ તે જ વખતે દેવી યશોધરા ત્યાં પધાર્યા. ચપળ દાસી પ્રિયંવદા મહારાજા પાસે ન જતાં આડે રસ્તે ચાલી ગઈ અને રાજા રાણી એકલા પડયા. દેવી વિશેધરા મહારાજા પાસે આવીને બેઠા
ચાર–આર્યપુત્ર ' આજે તો આપની તળિયત ઠીક લાગે છે. કેમ જણાય છે ? '
મહારાજા–“ઠીક છે.' યશોધર– અપ ટાદ ભોજન લેશે ?'
