________________
વિટને ઉપગ
૯૭
મહારાજા–સભળ! મારી વાત તું ખાનગી રાખશે એની ખાતરી છે. તેને સીધો સવાલ પૂછું છું કે યશોભદાને મારી કરવી છે, એને માટે હું ગાંડે ચઈ ગયો છું, મને એના વગર ચેન પડતુ નથી. ને મારી કરવાની છે. એને વશ કરવાનું કામ કરી આપીશ ?”
વિટને તે આ સવાલ સાંભળી ઝાટકે પડે. એ લહેરી હતી, પણ મનુષ્યનું મન સમજવાની એનામાં આિવડત હતી. મહારાજા પિતાના સગા ભાઈની વહુ ઉપર નજર બગાડે એ વાત એની કલ્પ નામાં પણ આવે તેવી નહતી, એ આખી પરિસ્થિતિ સમજી ગયો અને તુરત રાજાને રાજી રાખવાની હોમમાં આવી ગયો અને આગળ પાછળનો વિચાર કર્યા વગર જવાબ આપ્યો - વિટ–અરે સાહેબ! એમાં આટલી બધી ચિંતા શી કરી ? એક ચપટી વાગે તેટલા વખતમાં એ કામ કરી આપુ એને જેમાં બને તેમ જલ્દી આપની પાસે ખડી કરી દઉં. એ તો આખર બૈરી જાત છે ને? અને બેરીની બુદ્ધિ પાનીએ હેય આપ ચિંતા છોડી દે, હું મારી આવડતનો ઉપયોગ કરું છું. આપ મેજ કરો.”
મહારાજા–વિટ ' તું ધારે છે તેટલી એ સહેલી વાત નથી. તું સમજાવટ થી ફેસલાવજે, વસ્તુઓના લેભમાં નાખજે અને જરૂર પડે તો ધમકાવજે–પણ કામ જલદી કરી આપવું જોઈશે તને ખ્યાલ કરી દઈશ.' * વિટ–– આપ મારી ઉપર વિશ્વાસ રાખી આખી જીંદગીમાં આ એકનું એક ખાનગી કામ પહેલી વખત મને સેપી રહ્યા છે તેમાં તે હું પાછો હઠું ? આપ મારી આવડત પર ભરોસો રાખે અને હવે રાજકાજમાં જીવ પરોવી દે. હું જેમ બને તેમ તુરતમા કામ સાધી આપની પાસે હાજર થઈશ. આપ મારા પર પ્રતીતિ રાખો.'
મહારાજાએ એને જરૂરી ખરચ કરવા પરવાનગી આપી દીધી.
