________________
રાજનગરના
અકબરની બેગમ સાહેબા અમદાવાદ પધાય છે. પાદશાહ સાથે વાંધો પડવાથી બેગમ રીસાયાં હતાં. એમણે ખાનગી થોડાં દાસદાસીઓ સાથે લઈને પ્રવાસ કર્યો હતો. પાદશાહની અનુમતિ વગર એઓ અમદાવાદ ચાલ્યાં આવ્યાં હતાં. પાદશાહના ફરમાન વગર આજમખાન અમદાવાદને મોગલ સુબે એમનું સન્માન કરી શકે નહિ તેમ મોટાં બેગમને અનાદર પણ ન થાય. શું કરવું? એમણે મધ્યસ્થ માર્ગ શો. શાંતિદાસની લાગવગ અને દિલ્લીના સન્માનને સૂબે જાણતો હતો. એણે શાંતિદાસને બેલાવી બેગમના સન્માન અને સત્કારનો ભાર એના ઉપર મૂક્યો. શાંતિદાસે એ આનંદથી સ્વીકારી લીધે.
શાંતિદાસ પિતાની હવેલી ખાલી કરી પિતાના નાના મકાનમાં રહેવા ગયા. હવેલીમાં બેગમ સાહેબને ઉતારે આપવામાં આવ્યો. દાસદાસીઓ મોટી સંખ્યામાં તહેનાતમાં રોકવામાં આવ્યાં. પુષ્કળ રથ, ઘોડાઓ, સિગરામો, બેગમ સાહેબા માટે રાખવામાં આવ્યાં. ઉત્તમ ભેજને, પકવાને અને શ્રેષ્ઠ સામગ્રીએ પહોંચતી કરવામાં આવી. ઇટલીના-ઉત્તમ ગાલીચા મોટી સંખ્યામાં પાથરવામાં આવ્યા. દરેક જાતની રાજાશાહી સગવા અને સાધનો પૂરાં પાડવામાં આવ્યાં. ફૂલે, અત્તર, સુગંધી પદાર્થો મોટા પ્રમાણમાં હમેશાં હાજર થવા લાગ્યાં. બેગમની આગતાસ્વાગતા અને માનમરતબામાં કાંઈ ખામી રહી નહિ. શાંતિદાસ મોગલ દરબારની રાહ રસમ અને અમીરાતથી જાણીતું હતું તેથી તે પોતે જાતે વારંવાર આવી બેગ મની સગવડની દરેક વ્યવસ્થા કરતો હતો. બેગમ સાહિબાએ એને એક વખત પિતાની પાસે બોલાવી ચકમાંથી વાત કરી. -
“ઝવેરી તમે અમારી અત્યંત સુંદર આગતાસ્વાગતા કરી છે. હું પ્રસન્ન થઈ છું.”
