________________
૧૨૬
ખાનદાનીનાં .
“રામરામ ઠાકૅર. .
“અરે શેઠ સાહેબ, મારા ધન્યભાગ કે તમે પધાર્યા. ઉતરે, તમારા પગલાં ક્યાંથી ? રોટલો ખાધા વિના નહિ જવાય બાપા.”
ભલે ઠાકોર સાહેબ, હું રોકાઉં છું.” શેઠ ગીરાસીઆને ત્યાં જમ્યાં. જમતાં જમતાં વાત કાઢી.
અરે ઠાકોર સાહેબ, મારી મેથીપુરાની વાડીમાં સરખા માણસે નથી. વાડીમાં ખૂબ ખરાબી થાય છે. સારા માણસની શોધમાં છું. કેઈ નજરમાં આવે છે ?”
“મારાં ધ્યાનમાં તે એવાં કઈ નથી. પૂછપરછ કરે, કે મળી આવશે.”
“તમે કાં ન રહે? તમને દર માસે પચાસ રૂપિયા અને તમારા ત્રણે છોકરાઓને દરેકને માસિક પચીસ રૂપિયા મળશે. સૌ ઘરના છે તેથી મને નિરાંત રહે. શું કહે છે ઠાકોર સાહેબ ?'
કેમ છોકરાઓ, શેઠ સાહેબની મહેરબાનીને શું જવાબ આપશે?”
બાપા વધાવી લ્યો. શેઠ સાહેબની મહેરબાનીને લાભ લ્યો.”
“ભલે શેઠ સાહેબ, મારા વહાલાની મરજી એવી છે તે ભલે એમ થાઓ.”
હઠીસિંહ શેઠના દિલમાં કેટલી દયા હતી તે આ પ્રસંગ પુરાવો આપે છે. આ રહ્યો બીજો દાખલ. સંવત ૧૮૯૩ની આ વાત છે.
