________________
૧૮૪
છા૫રીયાની
સાથે પાછો ફર્યો. તેણે હવે પેઢીએ પિતાનાં કરાંઓને સોંપી હતી, દેખરેખ પણ રાખવી મૂકી દીધી હતી.
એમણે હવે પિતાનું બધું ધ્યાન ધર્મ ઉપર રેડયું. સાધુ મુનિને નિત્ય ઉપદેશ સાંભળો અને ધ્યાન તેમજ દાન કરવામાં વખત ગાળવા માંડ્યો. યુવાનીમાં સારી રીતે મહેનત કરેલી. સાદું જીવન ગાળેલું એટલે એમની તંદુરસ્તી છેવટ સુધી સચવાઈ રહી. દેવદર્શન, પૂજા તથા વ્યાખ્યાન-વાણી સાંભળીને પછી પિતાને હાથે શાક ખરીદી ઘરે આવતા હતા. બપોરે સુવાને અભ્યાસ નાતે. એટલે બેઠા બેઠા સામાયક કરતા હતા. ખુશી સમાચારના કાગળ પત્રો પણ છેવટ સુધી પિતાને હાથે જ લખતા હતા. ગાડી ઘોડો રાખ્યાં હતાં તેમાં બેસી સાંજના મિત્રો સાથે ફરવા જતા હતા. આવી રીતે સાત વરસે પસાર થયાં. નાનજીશાહ અતિ સુખી હાલતમાં સ્વર્ગવાસી થયા. વૃહ ઉમર, સાધારણ સારી તંદુરસ્તી, સારું ધન, વાડી, ગાડી, પુત્ર, પૌત્ર, દીકરીએ, દોહીત્રાં, કુટુંબ-પરિવારથી વીંટળાઈ ૭૪ વરસની પાકી ઉમરે ભાગ્યશાળી ડોસા પોતાના સકર્મના સુંદર ફળો ભેગવવા ચાલી નીકળ્યા. સંવત ૧૯૦૪ના માગશર વદ ૪ શનિવારના રોજ ૭૪ વરસ સુધી આ સંસારમાં રહી એમણે વિદાય લીધી. આવા સુખી જીવડાં હજારોમાંથી એકાદ મળે છે.
નાનજીશાહ પિતાની પાછળ ચાર પૂ મુકી ગયા હતા. તેમાં મોટા મકનજી પિતાની હૈયાતીમાં છૂટા થયા હતા. નાના ત્રણ સુંદરજી, જેઠાભાઈ અને મદનજી સાથે એક સંપે રહીને શા. નાનજી જેકરણને નામે પેઢી ચલાવવા લાગ્યા. કામકાજ સારું ચાલતું હતું. ધન, દેલત, જાગીર બધું હતું. વેપાર હતું. પરંતુ સંતોષ નહે. હજારવાળાને દશ હજાર મેળવવાની, દશ હજારવાળાને લાખ મેળ
