Pratapi Purvajo Part 02

Author(s): Devchand Damji Kundlakar
Publisher: Anand Karyalay

Page 175

મલકા વાણિયા
-
ભાગ્ય યાં વેચી ખાધાં છે ? તમે ગભરાવ નહિ. મારી ચિંતા કરો નહિ.” ભાઈઓની સમજાવટ એકે ય કામ લાગી નહિ. જીદ્દી યુવક કલીકટમાં રહ્યો. વહાણ હંકારી ગયું.
યુવક વેપારીને છોકરે હતે. એની પાસે થોડા રૂપિયા હતા. એણે દુકાન માંડી. ભાષા ગેડી ગેડી બે માસ રહીને શીખ્યો. વધારે અનુભવથી મલબારની મલયાલમ ભાષા બોલતાં શીખી ગયે. નાની દુકાન અને નાના ઘરમાં ત્યાં રહ્યો. એકે ય ગુજરાતી નહે. એક નાયર ગૃહસ્થના પાડોશમાં રહ્યો. વેપારીને કરે, શાંત પ્રકૃતિને અને એકે ય ખરાબ લક્ષણ નહિ. સીધે માર્ગે જવું અને સીધે માર્ગે આવવું.
દુકાનમાં કાપડ રાખે. બીજી પરચુરણ ચીજો પણ રાખે. બારેક માસમાં ઘરાકી બંધાઈ. દુકાન ઠીક ચાલવા માંડી. મલબાર એ બહુ સસ્તે પ્રદેશ છે. એમાં ઝાઝું ખર્ચ પણ નથી આવતું. ત્રણ વરસમાં એણે ખર્ચ કાઢતાં બે હજારની મૂડી આ નાની દુકાનમાંથી પેદા કરી.
ત્રણ વરસે ભાઈઓ ફરી લાકડું ખરીદવા વહાણ લઈને આવ્યા. “ભાઈ હવે ઘરે ચાલ.” “પણ મારી દુકાન કેણ સંભાળે ?”
“તારો મલબારી માણસ સંભાળશે. થડે માલ રાખજે. હાલ તારા વિવાહની અમે બધી ગોઠવણ કરી રાખી છે.”
ભાઈઓ સમજાવીને દેશ તેડી ગયા. એને પરણાવ્યો, પરંતુ ચાર છ માસ થયા ત્યાં એને ફરી મલબારની લગની લાગી.
મેરા ભાઈ મારે દુકાન સંભાળવા મલબાર જવું છે.”
“દુકાન ઘડાને જાય. અહીં સુ પાકો રોટલો મળે છે તે સુખેથી ખા.”