________________
૧૨૮
ખાનદાનીનાં
આના ગોડાઉનમાં મુકાવ્યું. દર પેટીના ૫૦૦ ડોલર આવતા હતા. ઠીક ન મળતું હતું.
“કેમ પેટીઓ વેચવી છે.” ચીન એજરે પૂછ્યું.
હમણું નહિ. હજી વાર છે.”
ઓચીંતા ખબર આવ્યા કે હિંદથી અફીણ લઈને નીકળેલાં વહાણો “હારમસજી બમનજી” અને “હામુદી” મહાસાગરમાં સપ્ત તોફાનમાં સપડાઈ ડુબી ગયાં. આથી અફીણની હજારે પેટીઓ સાગરમાં ડૂબી ગઈ. ચીનના બજારોમાં અફીણની તાણ પડવા લાગી. અફીણની તાણ પડ્યાથી બજારમાં ભાવ વધવા માંડયા. દર પેટીના ૬૦૦ ડોલર બોલાયા, ૭૦૦ ડોલર બેલાયા, આઠસો ઓલરે પેટીની માંગણી છૂટથી થવા માંડી.
“વટ ચેંગની કંપની આઠસે ઓલરે પેટી માગે છે. મેં સેદા કરી રાખે છે. તમારી સંમતિની જરૂર છે.” ચીના એજન્ટ
“ના, મારે એ ભાવે વેચવી નથી.” મુસાજીએ ના પાડી.
આ ભાવે નહિ વેચો ? ત્યારે કયે ભાવે વેચશે?'' હુ તે દર પેઢીના ૯૦૦ ડેલર લઈશ.”
જુએ શેઠ, તમારા માલીક સાથે મારો ઘણાં વરસને ના છે. આ ભાવે બહુ સારે ન મળે છે. આવતા નફાના બારણું બંધ કરે નહિ. આવો મેકે કયારેક જ હાથ આવે છે.”
ઈ હું ન સમજું, બજારની વલણ સારી છે. હું તે નવસે ડોલર દરેક પેટીના લઈશ. છો પડી, એ છે વેચવી નથી.”
ભાઈ શામાટે તમે બેટી જીદ કરો છો? બીજા વહાણે આવ
