________________
૧૪૮
ખાનદાનીનાં
પ્રયત્ન છતાં સંધાઈ નહિ. ફાટ પહોળી થતી ચાલી. હવે બંને વિધવાઓને જુદી જુદી રહેવા માટે સગવડો થઈ. હરકુંવરને આના પરિણામે ભયંકર લાગ્યાં, પણ મનુષ્ય સંગેને આધીન હેવાથી ભાવી ઉપર છોડવા વિના બીજે ઉપાય રહ્યો નહોતે.
શેઠ હઠીસિંહની મિલકત વહેચવાની વાતો ચાલવા લાગી. પ્રથમ વાતાવરણમાં પડઘા થવા લાગ્યા, પછી ખરેખર માંગણી થઈ. કોર્ટ દરબારે વાત ચડવા જેવી સ્થિતિ આવી પહોંચી. વકીલેની સલાહ લેવાઈ. વિસ્તૃત વેપાર-વ્યાપક ધંધાઓ અને બહોળી સ્થાવર જંગમ મિલ્કતના ભાગે કરવા સહેલા નહેતા. દેશદેશાવરોમાં પથારો હતે. હરકુંવરને આવી રીતે જુદા થવું ન ગમ્યું, પરંતુ મનને મેળ થઈ શકે તેમ દેખાયું નહિ. તેઓની મુંબઈમાં મોટી મિલ્કત હતી. તે સંબંધી સંપૂર્ણ હકીકત એમને સમજવાની જરૂર હતી. બાકી તો સર્વે વહીવટ એમની આંગળીઓને ટેરવે હતો. હરકુંવર શેઠાણી માવિત્રે જવાનું બહાનું કાઢી ઘધે પહોંચ્યાં. ત્યાંથી મુંબઈ જઈ બધી મિલ્કતની યોગ્ય વ્યવસ્થા અને સમજણ મેળવી લીધી. ચાર માસના પ્રવાસ પછી તેઓ પાછા ફર્યા. એમણે વિભક્ત થવાની બધી તૈયારીઓ કરી રાખી.
સંવત ૧૯૦૮ ના એક સારો દિવસ જોઈ હરકુંવર શેઠાણી સાંજના પાલખીમાં બેસી તેમના ભાઈ નગરશેઠની હવેલીએ પહોંચ્યાં. વાળુ કરીને શેઠ પ્રેમાભાઈ મુખવિહાર કરતાં હીંચકે બેઠા હતા.
“આવો આવો નાની બહેન, અત્યારે કેમ આવવું થયું?” “મારે જરૂરનું કામ છે, તેથી આવી છું. ભાઈ ” “ શું છે કહ? સાંભળવા તૈયાર છું.”
“મેટાં બહેન આજે તમારે ત્યાં રોકાયાં છે એમને બોલાવે એટલે કહું.”
