________________
રાજનગરનાં
પાદશાહ જહાંગીર પછી શાહજહાન ગાદીએ બેઠે. આ પાદશાહ આગળના બે પાદશાહ જેવો સમભાવવાળો નહોતો. એટલે શાંતિદાસને જૈન તીર્થસ્થળો અને પિતાના ધર્મસ્થળોના સંરક્ષણની ચિંતા થઈ પડી. શત્રુ જય ઉપર ઘણાં સરસ કારીગરીવાળાં મંદિર આવેલાં હતાં. આ મંદિરની પવિત્રતા અને રક્ષણ માટે એના ઉપર ચોકીયાતે નિભાવવા પડતા હતા. જો કે ગુજરાતને સૂઓ આજમખાન શેઠને સંબંધી તેમજ સંસ્કારી અને પ્રજાપ્રિય હોવાથી અહીં સારી શાંતિ જળવાઈ રહી હતી. કાળક્રમે આજમખાન વૃદ્ધ થવાથી બાકીનું જીવન બંદગીમાં વીતાવવાને તે દીલ્હી જવાથી પાદશાહ શાહજહાનને ત્રીજો પુત્ર સુલતાન ઔરંગઝેબ સને ૧૬૪૫ માં ગુજરાતને સૂબે નીમાયે.
ઔરંગઝેબ અતિ ધમધ, ઈસ્લામને ચૂસ્ત અનુયાયી અને હિંદુઓના મંદિર તથા દેવોને ધિક્કારનાર હતો. પાદશાહ શાહજહાં પિતે પણ ધમધ મુસ્લીમ હતો, પરંતુ રાજ્યદ્વારી બાબતમાં તે ધર્મને આડે આવવા દેતો નહતો. વગર કારણે મંદિરને નાશ એને ઈષ્ટ નહે, પરંતુ સુલતાન આરેગઝેબ સ્વભાવે જ ક્રૂર અને દયા, વગરને હતું, જે કે એ ચતુર, બુદ્ધિમાન, કાર્યસાધક, પ્રપંચી અને મુત્સદ્દી હતી, પરંતુ એ સર્વે શકિતઓ બીજા શાંત ધર્મોના વિનાશ માટે એ વાપરતો હતે. એનું ધર્માધપણું અમર્યાદિત હતું. | ઔરંગઝેબ એક વખત ઘેડા ઉપર બેસીને શહેર જેવા નીકલ્યો. તે બીબીપુર તરફ જઈ ચડે. જ્યાં એની સામે એક સુંદર અને ભવ્ય સ્થાપત્ય જોવામાં આવ્યું. તેના દ્વાર પાસે આરસપહાણના બે મેટા કાળા હાથીઓ ઊભેલા જોયા. '
“ આ શું છે? આ જગ્યા કેની છે?” ઔરંઝેબે પૃચ્છા કરી. “ આ તે શેઠ શાંતિદાસ ઝવેરીનું બાંધેલું દેરાસરજી છે. ”
