________________
'ખમીર
૧૨૩
કુટુંબે અતિ ધનવાન અને આબરૂદાર હાવાથી વિવાહની ધામધુમમાં કચાશ રાખી નહેાતી. આ પ્રસંગે હઠીસિંહ શેઠના માતુશ્રીએ અને મહાકમભાઈએ એક લાખ રૂપિયા ખર્ચ્યા હતાં. નગરશેઠ હેમાભાઇની પૂર્ણ જાહેાજલાલીના સમય હતેા. એટલે કિમણી બેનને મોટી કિંમતના દાયજો એમના તરફથી મળ્યો હતા. અને કુટુંબ વચ્ચે દૂધ અને સાકરના મેળ હતા તેમાં આ સબંધથી ગાઢ સ્નેહ ધાયા હતા.
હઠીસિંહ શેઠને સ્વભાવ ઉદાર હતા. એ ધ કાર્યોંમાં પુષ્કળ દાન આપતા હતા. ઉસવામાં તેમના ફાળા માટે રહેતા. તે સાધુઓની સેવાભક્તિ ભૂલતા નહિ. એમને માતુશ્રી તરફથી જ ગુપ્ત દાન કરવાના વારસે મળ્યા હતા. એમની પાસે બ્રાહ્મણ, જૈન કે બીજો કાઈ ખાલી હાથે પાછેા કરતા નહેાતા. સખાવત કરવી એમના @ાહીમાં પ્રવેશેલી હતી. એમને ધર્મનાં ઊંડાં રહસ્યનું જ્ઞાન નહેતુ. એ તે। માત્ર સાધારણ લખેલાભણેલા વ્યક્તિ હતા, પણ એમના ખાસ ગુણુ દાતાપણું, સંયમ, ઔદાય, પોતાનું સાદું જીવન, વેપારમાં દીષ્ટ અને જીભની મીઠાશના હતા. હઠીભાઈના આ ગુણસ્વભાવથી લેાકેા તેને ‘ હાથીયે। હાકેમ 'ના હુલામણાથી સંખેાધતા હતા. ટૂંકમાં તેમણે પેાતાનાં માતાના મળેલા સ`સ્કારથી—
જનની જણજે ભકતજન, કાં દાતા કાં શૂર કાં ા રહેજે વાંઝણી, રખે ગુમાવે નૂર એ કહેવત ચરિતાર્થ કરી બતાવેલી.
એમનું મન ધ્રુવુ` સહૃદયી હતું તે નીચેના પ્રસ ંગેા પરથી પરખાશે. અમદાવાદથી થાડા માઇલ દૂર એક ઉચ્ચ કુટુંબના ગરાસી રહેતા હતા. તેને પેાતાના ગરાસમાંથી બહુ સારી પેદાશ
