________________
રાજનગરનાં
અમે ખુશીથી બધી મુશ્કેલીઓ સહન કરશું. ફીકર કરશો નહિ. વેપારીવાણુઆ જરૂર છીએ, પણ કાંડામાં ચૂડીઓ નથી પહેરી.”,
પરિણામ ઘણું ખરાબ આવશે.” “ભલે આવે. અમને અમારે ભરોસો છે.”
પિતાના પ્રતિનિધિની સાથે થયેલી ઉપલી વાત સાંભળી સૂછે રાતે પીળે થઈ ગયો. તેણે શેઠને પિતાની પાસે બોલાવવા માણસ મે કહ્યું.
સૂબાસાહેબ તમને બોલાવે છે.” માણસે કહ્યું. હમણાં મને કામ છે. આવી શકીશ નહિ.” “ક્યારે આવશે ? પાદશાહી તેડાને આ શું જવાબ છે ?”
પાદશાહી ફરમાનને માથા ઉપર ચડાવું છું, પરંતુ સૂબાસાહેબના મનસ્વી ફરમાનને નહિ. સૂબાને કહો કે નગરશેઠ ખુશાલશા આવવા ના પાડે છે.”
સૂબાને આ જવાબ પહોંચતાં જ તે ગાદી ઉપરથી ઊભો થઈ ગયો. એણે લેખિત ફરમાન લખી નગરશેઠને દશ હજાર મુદ્રાને દંડ કર્યો. પચાસ ઘોડેસ્વારોને એ દંડ વસુલ કરવા નગરશેઠની હવેલીએ મોકલ્યા. જે ખુશીથી દંડ ન ભરે તો જોરાવરી કરવાનો હુકમ અને સહી–પરવાનગી પણ આપી દીધાં.
સૂબો અખત્યાર ખાન નવો જ આવેલો હતો. પાદશાહનો દૂરને સગો હતો. યુવાન, મગરૂર અને જોહુકમી ચલાવવાને શોખીન હતે. પાદશાહને સંબંધ અને મોટી સત્તાને એને નશો ચડ્યો હતો. એક વેપારી એના હુકમને તડછોડે એ વાત તેને તુંડમિજાજ સહન કરી શકે તેમ નહોતું. મૂછે આમળીને વારંવાર ઉશ્કેરાઈ
