________________
શ્રીમંત
૧૦૫
-
૫
પિતાના થડા નવા માણસોને પણ ચાંચીને સેંપી દેશે. પછી મોખા જઇ જાહેર કરશે કે ચાંચીએ એને લૂંટી લીધે.”
“ખરેખર સાચી વાત છે? વેલજીએ સફાળા બેઠા થઈ જઈને આશ્ચર્ય અને ભયની મિશ્ર લાગણીથી પૂછયું.
“તમે બેઠા ન થાઓ. સૂતા-સૂતા ધીમેથી વાત કરે. કોઈને શક આવશે. સાવ સાચી વાત છે. છોકરે અલકાસમને ભાણેજ છે. એણે સૂતાં સૂતાં અલકાસમ અને તેના ભાઈને વાતચીત કરતાં સાંભળ્યા હતા. એમાં જરા ય શક રાખવાનું કારણ નથી. જુઓને આપણું વહાણને મોરચો ફેરવી નાંખી બેટ તરફ લીધે છે.” - વેલજી વિચારમાં પડી ગયો. દરિઆમાં એ એકલો શું કરી શકે? મામાની વાત ન માનવામાં એણે ભૂલ કરી હતી એ હવે તેને સ્પષ્ટ સમજાયું; પણ પસ્તાવા માત્રથી કંઈ વળે તેમ નહોતું.
તું ફિકર કર નહિ. હું એની ગોઠવણ કરી ગ્ય કરીશ.” વિલજીએ અબદુલાને હિંમત આપતાં કહ્યું પરંતુ તેના મનમાં ધા પડી ગયે.
વેલજી ધીરજવાળા માણસ હતો. એણે આખી સ્થિતિ ઉપર ફરી વિચાર કરી છે. પિતાની સ્થિતિ અસહાય અને લાચાર જણાઈ. હવે ધીરજ વગર બીજે કાંઈ ઉપાય નહતો. એણે શાંતિથી બીજી બીડી સળગાવી પીવા માંડી.
બીજે દિવસે બપોરના પવનની પ્રતિકૂળતાને લીધે વહાણ ધીમે ધીમે જતું હતું. એટલામાં દૂરથી ધૂમાડો દેખાયો.
એક નાની મનવાર એ રસ્તે પસાર થતી હતી. તે તદ્દન નજદિક આવી પહોંચી. અવાજ સંભળાય એટલે દૂર એ મનવાર હતી,
