________________
શ્રીમંત
એમની પાસે હવે પચાસ લાખ રૂપિયા થઈ ગયા હતા, છતાં નફા ખાતર નહિ પણ પિતાના શોખ ખાતર વેલજીશાહ વેપાર ખેડતા હતા. એમને ઘરે હવે માળા, ગાડી, ઘોડાં, જાહેરજલાલી ખૂબ વધી ગઈ હતી. એક વખતનો ગરીબ વેલો આત્મબળે સેંકડો માણસોને નભાવનાર વેલજી શેઠ નામે ઓળખાતા ધનવાન ગૃહસ્થ હતા.
એમને પુત્રસંતતિની ઊણપ હેવાથી તે બાબતને અસતા રહેતો હતો, પરંતુ પુણ્યોદયે એમની ૩૭ વરસની ઉમરે સંવત ૧૯૨ માં એમને ત્યાં પુત્રજન્મ થયો. એનું નામ ત્રીકમજી રાખવામાં આવ્યું. તે પછી બે વરસે ઉમરશી નામે બીજો પુત્ર અને પ્રેમબાઈ નામે પુત્રી જમ્યાં.
વેલજીશાહ ભણેલા નહતા. એટલે દાનધર્મ જૂની રીતે કરતા હતા, છતાં જૈનધર્મ ઉપર તેની અખંડ શ્રદ્ધા હતી. દેવ-દર્શન ને સેવાપૂજા બહુ જ પ્રેમથી કરતા હતા. પિતાના ધર્મની દરેક ફરજો પાળી, ઉત્સવ તથા બીજા સારાં કામમાં દાનપુન્ય મોટા પ્રમાણમાં કરવા લાગ્યા. હવે એમની પાસે પિસે ઘણે વધી ગયો હતો. એટલે પિતાના વતન કચ્છ-કોઠારામાં એક ભવ્ય દેરાસર બંધાવવાને નિશ્ચય કર્યો. સંવત ૧૯૧૪ માં એમણે મટી ધામધુમથી કોઠારામાં દેરાસરજીનો પાયો નંખાશે. આખા કચ્છમાંથી હોશિયારમાં હેશિયાર કારીગરો ભેગા કરવામાં આવ્યા. કાઠિયાવાડમાંથી પણ શિલ્પીઓને તેડાવવામાં આવ્યા. મોટે પાયે દેરાસરજીનું કામ શરૂ કરવામાં આવ્યું. એને બાંધતાં ચાર વરસો લાગ્યાં. એને કોતરકામ અને નકશીથી ખૂબ શણગારવામાં આવ્યું. દેરાસરજીના મંડપ, ગર્ભદ્વાર, વચ્ચેને ઘુમટ બહુ વિશાળ રાખવામાં આવ્યો હતો.
સંવત ૧૯૧૮ માં દેરાસરજી શિખરબંધ તૈયાર થઈ ગયું,
