________________
૭૨
રાજનગરનાં
ઘણી સરસ હતી. એમની સહીની હુંડી આખા ગુજરાતમાં નેટની માફક વટાવાતી હતી.
કુટુંબમાં સંપ પણ સારા હતા. હજી સા એક રસેાડે જમતા હતા. શેઠ હેમાભાઇના વડપણ નીચે દરરાજ ૧૫૦ ભાજન થાળા એક પંકતે પડતા હતા. શેઠ હેમાભાઇ સમદષ્ટિથી સાની ખબર રાખતા હતા. આથી ભાઇઓમાં સારા ને સ`પૂણું સંતાષ રહેતા હતા. શેઠ હેમાભાઈ જેમ સારા વેપારી હતા તેમ મીલનસાર સ્વભાવના હતા. એમનામાં એક પણ ખરાબ વ્યસન નહતું.
''
અમદાવાદ હવે અંગ્રેજ સરકારના હાથમાં હતું, એટલે જાનમાલની સલામતી ખાતર પેાતાને ત્યાં રહેતી આરએની બેરખ તથા તેને અંગે હથિયાર-સરંજામના ખર્ચે તેમણે કમી કર્યાં. સમય કરતાં સ્વારી ચડાવવા અને તેવા રાજ–રીયાસતી ખમા કાઢી નાખ્યા હતા, અને સમયને અનુકૂળ ગાડીએ, ઘેાડાઓ અને સિંગરામા, બળદો મેાટી સખ્યામાં રાખતા હતા. હજી વિવાહાદિક પ્રસંગે બાદશાહી ઠાઠ-ઠઠારા થતા હતા. તે સિવાય શત્રુ ંજય, ગિરનાર, આષુ વિગેરે તીથ સ્થળેાની યાત્રા માટે મેાટી સાહ્યબી અને દૃખખા સાથે સંધ કાઢતા હતા.
દરરાજ નિયમિત દેવદર્શને જવું, સાધુ મહારાજોની સેવા શુશ્રુષા કરવી અને મહાત્સવેા કરી તે કૃતકૃત્ય થતા. નગરશેઠની પાંચ પેઢીએ થયાં ઐશ્વ, સપત્તિ અને કીર્તિ અખૂટ ચાલ્યાં આવતાં. હતાં. શેઠ હેમાભાઇએ પણ વડીલેાની યશ—કીતિ માં વધારા કર્યાં હતા.
શેઠ હેમાભાઈ પરગજુ અને દાનેશ્વરી હતા. તેમણે વડીલેાની મૂડી–મીલ્કત અને વેપાર સમયાનુકૂળ ખીલવીને લાખા બલ્કે કરાડા
