________________
શ્રીમંત
બહારકેટ માંડવી બંદર ઉપર એક નાની દુકાન કાથાબજારમાં ભાડે લેવામાં આવી. મામાએ મલબારથી આવતો કાશે અને તેની સીંદરી તથા રસીઓ ભાણેજને લઈ આપી. શું ભાવે લેવાઈ હતી, શું ભાવે વેચવાની હતી, તે સર્વે સમજાવ્યું. પોતે પણ સાંજ સવાર -ભાણેજની હાટડીએ આંટો મારી જતા. દરરોજ વકરો તપાસતા હતા. છોકરો સમજુ અને આવડતવાળે નીકળ્યો. એને ભાંગીતૂટી ગુજરાતી, મરાઠી બોલતાં આવડતું હતું. પહેલા ત્રણ ચાર માસ વકરો થોડો થત હતા. નફે બહુ રહ્યો નહિ. મામાએ ઉધાર આપવા તદ્દન મનાઈ કરી હતી. રોકડ વેચાણ કરવાની છૂટ હતી. છોકરે વહેલો સવારે આવી થડા ઉપર બેસતો હતો. દશ વાગે દુકાન બંધ કરીને ખાવા જતો. અગીઆરે પાછા આવતો હતો. સાંજના છ વાગે વાળુ કરવા જતે. પાછે સાતે આવી જતો. રાત્રે અગીઆર સુધી એ દુકાન ઉપર બેસતા હતા. તે દુકાનને જરા પણ રેઢી મૂકતો નહોતે.
છ મહિને દુકાનમાં ન દેખાવા લાગ્યો. બાર માસ પૂરા થયા ત્યારે ગણત્રી કરતાં રૂા. ૧૦૦] વધ્યા હતા. છોકરો બહુ ખુશી થયો. મામો પણ સંતેષ પામ્યો. બીજે વરસે પોતાની ન્યાતના એક છોકરાને વધારાના કામ માટે રાખી લીધે. એક જમવા જાય ત્યારે બીજે બેસે. સવારના થી રાત્રિના અગીઆર વાગ્યા સુધી દુકાન બંધ થાય જ નહિ. ઘરાક કેાઈ પાછું વળે જ નહિ. પહેલાં દુકાનમાં ૫૦૦ રૂપિઆને માલ રાખતા હતા. હવે વહાણના ઉપયોગના મોટા રસ્સા રસ્સીઓ પણ રાખવા માંડ્યા. દુકાન ઉપર ઘરાકી વધવા માંડી. વહાણવાળા પણ માલ લેવા માંડયા. હવે તો વેલજી શાહ સુતરની દેરીઓ પણ રાખવા માંડયા. એમને બીજા વરસને ન ત્રણસે રૂપિયાને થયો. વેલજીને ખૂબ આનંદ થયો ને આગળ વધવાની હેશ વધી. દુકાને હવે બરાબર ચાલતી હતી.
