________________
~
~~
~
શ્રીમંત
~ જેવા રખડુ ભેરુબંધને ઈશારા કરી તૈયાર રહેવા સૂચના કરવા લાગ્યો. બે વાગ્યા એટલે મહેતાને ગાદી ઉપર ઝોકાં આવવા લાગ્યાં તે તકને લાભ લઈ બેત્રણ રખડુ ભાઈબહેને લઈને વેલો ધીમે ધીમે સરકી ગયો. ગામને છેડે આંબલીનું ઝાડ હતું. તે ઉપર ચડીને છોકરાઓ સાથે આંબલીના કાતરા તોડી મીઠાશથી ખાવા માંડયા. પીપર ઉપર ચડી ટેટીઓ ખાવા માંડી. બેરડી ખંખેરીને નીચે પડેલાં કાચાં-પાકાં બેરખાધાં. આંબલીની ડાળને છેડે બેસીને હીંચકા ખાધા. ભમરડા કુવા ઉપર જ કપડાં કાઢી કૂવામાં ઠેકડા માય. ખૂબ પેટ ભરી રમ્યા. ને અંધારું થતાં ધીમેથી ઘરમાં ઘુસી ગયા. વેલે પણ છાનામાને ઘરે આવીને ફળીઆમાં રમવા લાગે.
આ તેને નિત્યક્રમ થઈ પડયો. ગમે તેટલે માર કે ગમે તેટલી સતામણું છતાં વેલાનું ચિત્ત ભણવામાં ચોંટયું નહિ. બાપ પણ હવે કંટાળી ગયો. એક દિવસ તેને બહુ ધમકાવ્યા.
હરામખોર,નિશાળમાં નહિ શીખીશ તે શું કરીશ? હજામત?”
વેલે કાંઈ જવાબ દીધે નહિ, એટલે ટપોટપ તમાચા પડવા લાગ્યા.
માને જીવ મુંઝાયો. એણે તેને માલુશાહના હાથમાંથી છોડાવ્યા.
બીજે દિવસે માલુશા જમતા હતા ત્યારે વેલાની બાએ વાત શરૂ કરી– વેલો નિશાળમાં કાંઈ શીખતો નથી. ત્યારે હવે તેનું શું કરશું ?”
“ નિશાળે જાય તે શીખેના ? પંડ્યાજી કહેતા હતા કે ત્યાંથી પણ ભાગી જાય છે. ટોળીઓ ઊભી કરી લડાઈઓ કરે છે. હું તે નોકરી કરું કે છોકરાંના ગામના કજીઆ પતાવવા જાઉં ?
