________________
૫૦
રાજનગરનાં
જે ઘાસ ઊગે છે તેમાં શ્રાવકેનાં જનાવરો ચરે. આ પર્વત ઉપરના લાકડાં અને બળતણ પણ શ્રાવકેના ઉપયોગ માટે છે. ભવિષ્યના કોઇપણ અધિકારીઓએ આમાં ફેરફાર કરે નહિ.
તે સિવાય જૂનાગઢમાં ગિરનાર અને શિરોહીમાં આખું નામે પર્વ છે. આ બંને પર્વતે પણ અમે શાંતિદાસ ઝવેરીને આપીએ છીએ. આથી અધિકારીઓને ફરમાવવામાં આવે છે કે એને ભોગવટે તેને કરવા દેવો અને કોઈ રાજાએ એમાં તકરાર કરવી નહિં. એની પાસેથી દર વર્ષે સનંદ માગવી નહિ. આ બાબતમાં કોઈ કાંઈ દાવો કરશે તે ઠપકાપાત્ર અને ઈશ્વરને ગુન્હેગાર ઠરશે. આ સંબંધી જુદી સનંદ એને આપવામાં આવી છે.” માર્ચ ૧૨, ૧૬૬૦
શ્રી શાંતિદાસ શેઠ પિતાની છેલ્લી પાદશાહી મુલાકાતના ફળ જેવા હૈયાત નહોતા.
લખમીચંદે પણ રાજકારી ક્ષેત્રમાં પોતાના પિતાની મોટી લાગવગ ચાલુ રાખી હતી. આરંગઝેબ પાદશાહ કોઈની સાથે અંગત સંબંધ ભાગ્યે જ સાચવતા. તે સંપૂર્ણ સ્વાર્થી હતું, છતાં આ કુટુંબ સાથેનો ચાર પેઢીનો નાતો તે પણ નીભાવી શકયો હતો. લખમીચંદ શેઠને એણે અમદાવાદના નગરશેઠને નો પટો કરી આપ્યો હતા. આ કુટુંબ પાસેથી તેને વારંવાર નાણુ બાજુ લેવાં પડતાં હતાં. લખમીચંદ શેઠ વારંવાર દિલ્લી જતા-આવતા હતા. એમની જાહોજલાલી પિતાના જેવી જ ઉચ્ચ હતી.
આરંગઝેબના સમયથી જ મેગલ રાજ્યની પડતી શરૂ થઈ ચૂકી હતી. રાજપુત અને મરાઠાઓ એની વિરુદ્ધ થઈ ગયા હતા. ઔરંગઝેબે પિતાના આયુષ્યની છેલ્લી પચ્ચીસી દક્ષિણમાં મરાઠાએને નમાવવામાં ગાળી હતી. મરાઠાઓને આજે પરાજય થાય
