________________
રાજરત્ન
શ્રી સિદ્ધાચલ તીર્થને વહીવટ તેઓ કરતા. સને ૧૬૧૨ માં તેઓ ત્યાં યાત્રાર્થે ગયા ત્યારે પહાડ ઉપર જીણું થઈ ગયેલ દેવાલયને પિતાના તરફથી જીર્ણોદ્ધાર કરવાને વ્યવસ્થા કરતા આવ્યા હતા.
ઉપરોક્ત કામ પૂરું થવાના ખબર પડતાં સને ૧૬૧૮ માં મુનિશ્રી મુક્તિસાગરજી મહારાજને આ વાત કરી. મહારાજશ્રીએ સંધ સહ વર્તમાન સિદ્ધાચલજી જઈને પ્રતિષ્ઠા કરવાને ઉપદેશ કર્યો, તેથી શાંતિદાસ શેઠે પોતાના મોટાભાઈ વર્ધમાન શેઠની સંમતિ મેળવી શ્રી સિદ્ધાચલજીનો સંધ કાઢવાનો નિર્ણય કર્યો. .
એ સમયે સંઘ કાઢવો એ આજના જેટલું સહેલું અને સુગમ નહતું. સંઘ કાઢવાનું નક્કી થતાં તેમણે સૂબા આજમખાન પાસે વાત કરી. સૂબે એને અંગત મિત્ર અને ભારે કાર્યદક્ષ પુરુષ હતો. એણે બંદેબસ્ત કરવાનું વચન આપ્યું. બાદ શેઠે લગભગ ત્રણેક હજાર ગાડાઓ તૈયાર કરાવ્યાં. સૂબાએ રક્ષણ માટે ૫૦૦ માણસનું સિન્ય આપ્યું. જુદા જુદા સૂબાઓ ઉપર આ સંધને સહાય કરવા માટેના આજ્ઞાપત્રો દિલ્લીથી જહાંગીર પાદશાહે મોકલ્યાં. સેંકડો તંબુઓ રાખવામાં આવ્યા હતા, કે જેથી એક ઠેકાણે મુકામ હોય તે વખતે આગળના મુકામે પણ તૈયારી કરવાને સગવડ રહેતી. આશરે પંદરેક હજાર માણસ માટે ઉતારા રસોઈ અને બીજા પ્રબંધ કરવામાં આવતા હતા. સાધુ-સાધ્વીને મેટ સમુદાય સાથે હતો અને દેવદર્શન-પૂજન માટે જિનાલયની પણ સાથે સગવડ રાખી હતી.
સંઘમાં ઘણું દેશના અને વિધવિધ સ્વભાવના માણસે ભેગાં થયાં હતાં. એમનામાં કેઈ વખત તકરારે, ઝગડાઓ થતા કે ચેરી-ચપાટીના પ્રસંગે જણુતા ત્યારે સંઘપતિ શાંતિદાસની કુનેહ
