________________
રાજરત્નો
૧૭ ~
~
~ “અચ્છા, તભી તે શાંતિદાસ ઝવેરી હમારા છેટા મમ્મા હોને પર મુઝે આનંદ હોતે હૈ. મમ્મા માનસિંહને મેરે લીયે બાપુજીકા રોષ નીકાલ દીયા, ઇસી લીયે મમ્માકી મહાબત મેં અછી તરહ સમજ ગયે હું.”
આજથી શાંતિદાસ શેઠ દીલીના બાદશાહી કુટુંબમાં “ઝવેરી મમ્મા” તરીકે ઓળખાવા લાગ્યા.
બેગમે દિલ્લી જઈ બાદશાહ પાસે શાંતિદાસ ઝવેરીના ઔદાર્ય અને અતિથિ–સત્કારની વાત કરી. બાદશાહ એના ઉપર પ્રસન્ન થયા. પિતાના દરબારની પ્રથમ પંક્તિના અમીર તરીકે એની નિમખૂક કરી, પોશાક અને પાઘડી મોકલ્યાં અને આજમખાન સૂબાને આજ્ઞા કરી કે શાંતિદાસને અમદાવાદના નગરશેઠ તરીકે સ્થાપી. એ રીતે શાંતિદાસની દિનપ્રતિદિન ચડતી થવા લાગી.
રાજકારણમાં શાંતિદાસની બુદ્ધિ કુશળ હતી, તેમજ તેઓ વેપારમાં ભારે રસ લેતા. એમણે ધંધાને ઘણે વિકાસ કર્યો હતો. દેશ-દેશાવરમાં એમણે જવેરાતની પેઢીની શાખાઓ ખેલી દીધી. વધતી જતી સમૃદ્ધિને લીધે એમણે શરાફી પેઢીઓ ખેલી વેપારીમાં ધીરધાર કરવા લાગ્યા અને આગળ વધીને પાદશાહના સૂબાને પણ એમણે ધીરધાર કરવી શરૂ કરી દીધી હતી.
શાંતિદાસ સાદા વેપારી હતા, ઝવેરી હતા, શરાફ હતા, રાજકારણી પુરુષ હતા, દયાળુ હતા, અમીર હતા; છતાં એમનું મન રાજકારણ, વેપાર કે શરાફીમાં નહોતું. તેઓ સાચા જેન હતા. પ્રભુસેવામાં જીવન ગુજારવું એ એઓ અહોભાગ્ય સમજતા હતા.
અમદાવાદમાં આવેલા ભવ્ય જિનમંદિરનો વહીવટ શાંતિદાસ શેઠ સંભાળતા એટલું જ નહિ પણ સેરઠમાં આવેલ સિદ્ધાચલજી
