________________
પ્રકરણ ૨ જુ
દોહરે કડવા હોએ લીંબડા પણ મીઠી છે તેની છાંય; બન્ધવ હોએ બેલકણું પણ છે પિતાની બાંય.
ભાઈ! તમે જ્યાં છે ત્યાંથી તુરતજ તમારા બન્ધવને તમારા દેદારના દર્શન કરે ! અને મને આવી ભેટ. આ પ્રમાણે દેવકુમાર પિતાના બધુના વિશે વિહ્વળ બની બાવરે બની જાય છે ત્યારે તે ભાન ભૂલી ન કરવાનું કરી બેસે છે. તેવી રીતે દેવકુમારનું મન સ્થિર ન રહેતાં પિતાની તલવારને મ્યાનમાંથી કાઢી પોતાના પર ઘા કરવા જાય છે. તે સમયે તેને જીગર જાન મિત્ર લાલસિંહ અણીની વખતે અચાનક આવી ચઢે તેણે તુરતજ તલવાર પકડી લીધી અને દેવકુમાર જાન બચાવી લીધે, આ દ્રશ્ય જોઈ લાલસિંહ વિચારવા લાગ્યો અને બોલ્યો કે --
શું મારા મિત્રની આજે આવી વિચિત્ર દશા ? કેમ ! શું તેને ચિત્તભ્રમ વાયુ થયું છે ? શું તેને કોઈ વાતને આગાધ લાગ્યો છે ! હે ! પ્રભુ! શું મારા મિત્રને આ સંકટમાંથી નહી બચાવે? આ પ્રમાણે લાલસિંહ બલતે હતો. તે અવાજ દેવકુમારે જરા સ્વસ્થ થતાં સાંભળ્યો અને લાલસિંહને જોતાં જ એકદમ ભેટી પડે છે. કેણિ! મિત્ર લાલસિંહ ! સારું થયું કે પ્રભુએ તને અહીં મોકલ્યા ! માફ કરજે ભાઈ આજ મારા મનનું કાંઈ ઠેકાણું નથી. આજે મને મારા બધુને વિગ ઘણે સાલે છે. અને મને મારે અંતરાત્મા કહે છે કે મારા ભાઈના માટે કંઈક દગો થયો છે.
દેવકુમાર! તું જ્યારે તારા દીલની વાત મને નહીં કહે ત્યારે કેને કહીશ માટે સત્વર જે હોય તે મને કહી તારા દીલની શાનિત કર. લાલસિંહે કહ્યું.
