________________
પ્રકરણ ૮ સુ
૮૯
અબળાને કાના સહારે મુકેા છે ? ખાલા ? દેવકુમાર ખેલે ? તમને કદાપી કાલે અમે બંને જણા જવા દઇશું નહિં ! વળી તમારા લાડકવાયા કીર્તિકુમારને તમારા વગર કાણુ સંભાળશે, મારા પતિને શેાધવા તમેાએ તા મને વચન આપેલું છે તે શું તમારૂં વચન પણ તમે નહિં પાળેા. રણસંગ્રામે જતાં તે અમને કેશવસિંહના આધારે મુકેલા પણ હવે તમે અમેને કાના આધારે મુકી જાઓ છે?” આ પ્રમાણે કલ્પાંત કરતી અને ભાભી-નણંદ બિચારી કરૂણ સ્વરે—અશ્રુભીની આંખે ખેલી રહી છે.
“શું તમને તમારી બેનની અને આ દુઃખી, દીન ભાભીની પણ દયા આવતી નથી? શું તમે અમને મહારાણી અને મહારાજાના આશરે મૂકવા માગે છે ? ના, ના, ના, એમ પ્રાણાન્તે પણ બનનાર નથી. આ તમારી મેન જ્યારે ભાઈ માગશે ત્યારે હું કયાંથી લાવીને આપીશ ? માટે ભાઈ દેવકુમાર, કાંઈ યા લાવી અમારૂં રક્ષણ કરે! કરૂણ સ્વરે ભાભીએ કહ્યું.
પૂજ્ય માતા તુલ્ય ભાભીશ્રી ! તમારૂં કહેવું યથા હું સમજું છું પણ લાચાર !!! પિતાના હુકમને તાબે થવું જ જોઇએ. જો તેમ ન કરૂં તા પિતાદ્રોહી કહેવાઉં. મારા વડીલબ વસ ંતસિંહ હજી તા જીવે છે અને તે કેાઈ અદ્ભૂત માણસના કબજામાં સુખશાન્તિમાં છે, તેઓને શેાધી જરૂર હું તમારી સેવામાં હાજર કરીશ. મહાપુરૂષના વચન કદાપિ જુઠા હોય જ નહિં, તેઓના વચન ઉપર મને સંપૂર્ણ વિશ્વાસ છે. મને મારા ભાઈ જરૂર મળશે જ. મારે મારા ભાઈની શેાધ માટે પણ પરદેશ જવું જોઇએ જ તે! આ બધા કુદરતને સંજોગ હશે માટે આપ જરા પણ મૂંઝાશે નહિં તેમ જ દુઃખી પણ થશે નહિં. હજાર હાથવાળા જીનેશ્વર ભગવાન સત્યને સહાયક
k
થશે. ભાભી! તમારા મારા પ્રત્યે અખંડિત પ્રેસ છે, ખરેખર !
તમા દેવી જ ! મારા જનેતા સમાન ા, તમારા જ ભરેાસા ઉપર
""
