________________
પ્રકરણ ચૌદમું
દેવસેનાને ખાનગી મહેલ.
દેવસેના પિતાના એકાંતવાસમાં બેઠી બેઠી વિચાર કરી રહી હતી કે મેં મારી જીંદગીમાં જરાપણ દુ:ખ ભોગવ્યું નહતું. દુઃખનું નામ સ્વને પણ સાંભળ્યું નહતું. પિતાશ્રીએ અગ્ય રણસંગ્રામ કર્યો ત્યારથી જ હું દુઃખમાં પડી.
જ્યારે પિતાશ્રી અન્યાયના રસ્તે ચાલી બધીવાન બન્યા ત્યારે આખા રાજ્યમાં લુંટફાટ વિગેરે તોફાનો થવા લાગ્યા અને ધાડપાડુઓ ધાડ પાડવા માંડ્યા. તે ધાડપાડુઓને પંઝામાં હું સપડાઈ ગઈ ત્યારે જ મને દુઃખ એ કઈ વસ્તુ છે તેની જાણ થઈ.
પણ મને એ લુંટારાઓ આશિષરૂપ થઈ પડ્યા. તે અઘેર જંગલ મને મંગળમય મહેલ સમાન થઈ પડયું હતું. તે વખતનું અને તે જગ્યાનું વર્ણન કરતાં મારી ચક્ષુઓમાંથી અશ્રુધારા વહે છે. તે રાજકુમારની સુંદરતા, તેની ભવ્ય આકૃતિ, તેનું લાવણ્યમય મુખ, મૃદુભાષા વિગેરેનું વર્ણન કરતાં મને જરાપણ ચેન પડતું નથી.
