________________
પ્રકરણ ઓગણત્રીસમું.
વેરાન જંગલ લાલસિંહ બંને બાળાઓને પોતપોતાના માતા પિતાના મુકામ પર પહોંચતી કરી પોતે ભયાનક જંગલમાં આવી ચઢ. ત્યાં તે પોતાના મિત્રે કરેલા વર્તન પર વિચાર કરવા લાગ્યા.
ધન્ય છે ! મિત્ર, આટલા વર્ષ સુધી મારી બજાવેલી મિત્રતાની કદર એક સ્ત્રીના બોલવા ઉપર આવી કરી છે તેમાં તું પણ શું કરે.
જેવી ભાવીની મરજી. કેઈને દોષ આપે તે નકામે છે. મનુષ્યને પિતાના કર્તવ્યનું સારૂં યા નઠારૂં ફળ મળ્યાજ કરે છે. મારે તો મારે નિશ્ચય તે ગમે તે હોય તે પણ મારે તે મારી ફરજ મારા મિત્રના સુખ દુઃખમાં સાથી તરીકે બજાવી મારે મારે મિત્રધર્મ સાચવો જ જોઈએ. આમ વિચારમાં તલ્લીન બની ગયો છે.
મને કઈ બચાવો ! બચાવો !
આમ અચાનક બૂમ સાંભળતાંજ લાલસિંહ ચમકશે અને આસપાસ દ્રષ્ટિ કરતાં એક બાળા (કુમારી) પર વાઘ તરાપ મારવા જાય છે તે જોતાંજ લાલસિંહે વિચાર કર્યો કે જે વાઘને મારવામાં
