________________
પ્રકરણ ૩૯ મું
૨૬૧ દેવસેના પ્રણામ કરે છે.
જ્યારે વસંતસિંહ દેવસેનાની હકીકત પુછે છે ત્યારે બધી હકીકત દેવસેના કહે છે કે “ જ્યારે તમારી પાસેથી જંગલમાંથી પાપી ભદ્રીકસિંહ હરી ગયે તેને મારૂં શીયળ ખંડિત કરવા ઘણું જ પ્રપંચ કર્યા પણ જ્યારે ન ફાવ્યા ત્યારે સૌભાગ્યબેનને મોકલ્યા. તેમના ગયા પછી રાજ્ય પર દુશ્મનેએ હલ્લે કર્યો અને રાજા-રાણી કીર્તિસિંહ વિગેરે કેદ પકડાયા અને હું તથા બેન તથા દુષ્ટ ભદ્દીકસિંહ નાસી છુટયાં ત્યાંથી નાસતાં દુષ્ટ ૫૯લીપતિના હાથમાં પડી જ્યાં પાંચસે ચોરોએ મને પરણવાને આગ્રહ કર્યો મને કેદ રાખી અને ભ્રષ્ટ કરવા ઘણું કષ્ટ આપ્યું પણ મનની મજબુતાઈ અને ગુરૂદેવને બોધ અને શીયળને પ્રાણના સાટે પણ સાચવવાના દઢ નિશ્ચયે મને સહાયતા આપી ત્યાંથી નાસી છુટી અને ખુબચંદ શેઠને ત્યાં આવી દાસી તરીકે રહી અહીંઆ આ શેઠની પુત્રીએ મને ચેતાવી હું તે દુઃખ સહવા તૈયાર જ હતી પણ આખરે અબળા તે અબળા.
એટલામાં તો પકડે એ લુચ્ચાને ! એવી બૂમ સંભળાઈ.
પારકી સ્ત્રીને લઈ જવામાં જ બહાદુરી સમજ્યા છે એમ બોલતા દેહતા દેડતા ખુબચંદ શેઠના અનુચરો આવે છે.
પ્રિયે બચાવો! એ તે આ દુષ્ટ રાજ્યના અનુચરે ને લઈ આપને પકડવા આવે છે.
પ્રિયા ! શાંત થા. ભાઈ વસંતસિંહ, આ લોક સાથે લડવું કે નહિ?
ભાઈ! લડ્યા વિના ક્ષત્રિયકુળને એબ લાગે.
એટલામાં ખુબચંદ શેઠ સિપાઈઓને લઈને આવે છે અને બાલ્યા “જુઓ તે ખરા! રૂપાળી બૈરી જોઈ એટલે ધણી થઈ પડવા, તમારા જેવા રખડતા માણસને સ્ત્રી હેય જ શેની?
