________________
પ્રકરણ ૪૧ મું
ર૭૧ દશા તે જુઓ ! આ દુનિયામાં ભગવાનના ઘરમાં પણ સે મણ તેલે અંધારૂં જણાય છે.
દેવસેના–બહેન! જુઓ, જુઓ, પેલા માણસને વધસ્થંભ પર લઈ જાય છે. તે કેવો શુરવીર અને સાહસીક છે.
પણું–બહાર નજર કરતાં જ “હા ! પતિ ! અહાહા ! મારા પ્રાણ! શુરા પતિ ! તમારી તાકાત આ વખતે કયાં ગઈ? પઘણું મૂછવશ થઈ જાય છે.
સૌભાગ્ય-બહેન તમને એકાએક શું થયું?
દેવસેના–રાજકુંવર ! હું શું બોલું? પેલા માણસને જે વધસ્થંભે લઈ જાય છે તે બીજા કોઈ નહીં પણ મારા પતિના મિત્ર લાલસિંહજ છે. તેનું દુઃખ જોઈ મને આગાધ થાય છે. તે પણ એકદમ મૂછવશ થઈ ધરણી પર ઢળી પડી.
સૌભાગ્ય-કાઈ આ ! કોઈ આવે! આ રાજકુમારીને બચાવે ! બૂમ પાડે છે.
આમ બૂમ સાંભળી નેકર એકદમ દેડી આવે છે. પણ એક માણસ પાસે વીટી જોતાં સૌભાગ્યે પૂછયું કે “અરે ભલા માણસ તારા હાથમાં આ શું છે?
ભાઈ! મારા હાથમાં એક સ્ત્રીની વીંટી છે તે લઈ મારા રાજાના કહેવા પ્રમાણે તેને શોધું છું.
ભાઈ! મને જોવા તે દે! ભાઈ! લે જોઈને મને પાછી આપજો !
ભાઈ! (પિતાની વીંટી લઈને તેના બદલે પિતાના પતિની વીંટી આપે છે.) તારા રાજાને આ વીંટી આપજો અને આ બીજી વીંટી આપું છું તે લઈને તે માણસની શોધ કરશે. એમ કહી લાલસિંહની વીંટી આપે છે.
