________________
પ્રકરણ ૪૪ મું
૨૮૯ બેનનું આવું લાગણી ભર્યું અને મીઠું વચન સાંભળી મણિવિજય ગુસ્સે થઈ મંજરીને કહેવા લાગ્યો. રાંડ, “તેં જ મને ફસાવ્યો” એમ બોલી રામશેરથી મારવા જાય છે.
મણિવિજય રહેવા દે. તેનું મોત તે બીજી રીતે જ આવશે. સિપાઈઓ! મંજરીને કારાગ્રહે લઈ જા ! લાલસિંહ એકદમ બોલી ઊઠયો.
પદ્માવતી ! માફ કરો! મારી ભૂલ થઈ, હું પાપી બન્યો કે મારી દુષ્ટ બુદ્ધિ થઈ હવે ફરીથી આવી ભૂલ નહીં કરું મણિવિજયે માફી માંગતાં કહ્યું.
ભાઈ! હું તને માફી આપુ છું. હવે ફરીને આવું વર્તન ન રાખીશ. પદ્માએ શિખામણ આપતાં માફી આપી.
વ્હાલા પતિ ! હવે આપણે સુવર્ણપુર જવું જોઈએ પદ્માવતીએ જણાવ્યું.
લાલસિંહ–જરૂર! આપણે આવતી કાલે આ દુષ્ટ મંજરીને લઈને જ જઈશું.
બીજા દિવસની પ્રભાતે બધાએ સાથે જવાનું નક્કી કર્યું. જ્યારે સૂર્ય ખીલી રહ્યો છે. તેના સોનેરી કિરણો પૃથ્વી ઉપર ફેંકી રહ્યો છે તે જ વખતે બધા સૂવર્ણપુર જવા તૈયાર થયા. જ્યારે તેઓ સૂવાપુર પહોંચે છે ત્યારે દરેકના આત્મામાં કોઈ અનેરો આનંદ ઉભરાઈ ગયો ન હોય તેવું ભાસે છે.
કેમ, પ્રધાનજી! આપણા મહારાજાને બેલા! હવે તે પોતે સુધર્યા લાગે છે લાલસિંહે પૂછ્યું.
- જ્યારે પ્રધાને સિપાઈઓને મહારાજાને તેડવા મોકલ્યો ત્યારે લાલસિંહ બોલ્યો કેમ, બેન! હવે તમારા પતિ સુધર્યા હશે. માટે તેમની સત્તા તેમને સોંપવામાં મને વાંધો લાગતું નથી. તમારી શા મરજી છે?
ભાઈ, એમાં અમારી મરજી? અમને પૂછવાનું હોય જ નહિ ૧૯
